بررسي نقش كيفيت زندگي و فضاهاي بي ‌دفاع شهري در گرايش به خشونت‌هاي شهري (مورد مطالعه: جوانان شهر رشت)

بيان مسئله: توجه به كاهش ناامني‌هاي شهري از جمله مسايل مهم در دستيابي به توسعه پايدار اجتماعي است. جرم و خشونت‌ شهري از جمله عواملي هستند كه باعث تضعيف امنيت در شهرها مي‌شوند. خشونت‌ شهري يكي از آسيب‌هاي اجتماعي است كه با بررسي آن مي‌توان به وضعيت سلامت اجتماعي در يك شهر پي برد.هدف: هدف از پژوهش حاضر، مطالعه رابطه كيفيت زندگي شهري و فضاهاي بي‌دفاع شهري با گرايش به خشونت‌هاي شهري است.روش: روش تحقيق توصيفي - تحليلي و براي گردآوري اطلاعات، از روش‌هاي اسنادي و ابزار پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماري تحقيق را جوانان 18 تا 35 سال شهر رشت شامل 224203 نفر تشكيل مي‌دهند. حجم نمونه از طريق فرمول كوكران 384 نفر و به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي توزيع گرديد. مفهوم كيفيت زندگي شهري با بهره‌گيري از پژوهش رباني خوراسگاني و كيانپور (1386)، فضاهاي بي‌دفاع شهري و خشونت شهري نيز با استفاده از پرسشنامه استاندارد سنجيده شده است. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS و Amos و آزمون‌هاي آماري همبستگي پيرسون و مدل‌سازي معادلات ساختاري انجام گرديد.يافته‌ها: بين كيفيت زندگي شهري و خشونت شهري و ابعاد آن (خشونت اجتماعي، خشونت رواني، خشونت فيزيكي و خشونت اقتصادي) همبستگي معنادار معكوسي وجود دارد. اما بين فضاهاي بي‌دفاع شهري و خشونت شهري و ابعاد آن (خشونت اجتماعي، خشونت رواني، خشونت فيزيكي و خشونت اقتصادي) همبستگي مستقيمي وجود دارد.نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج به دست آمده از مدل معادلات ساختاري، كيفت زندگي شهري به مقدار 0/18- بر خشونت شهري تأثير دارد؛ به‌طوري كه با افزايش كيفيت زندگي شهري، گرايش به خشونت شهري كاهش مي‌يابد. همچنين تاثير فضاهاي بي‌دفاع شهري بر گرايش به خشونت شهري برابر با 28/0 است؛ به نحوي‌كه افزايش دسترسي به فضاهاي بي‌دفاع شهري، گرايش جوانان به خشونت شهري افزايش مي‌يابد.