بازخوانش ساحت هاي هستي شناختي زيست‌پذيري (زيست‌پذيري يك مقوله غالب از گفتمان شهري)

بيان مسئله: تفكيك و تصريح مرزهاي مفهومي زيست پذيري با مفاهيم كيفيت زندگي، پايداري و رفاه به دليل تشابهات و تفاوت هاي مفهومي مختلف ابهام‌آميز است. اصطلاحاتي از اين دست اغلب بدون تعريف يا زمينه مطالعاتي كافي استفاده مي شوند. در نتيجه، اين اصطلاحات به معناي واقعي هر آنچه پژوهشگران خودشان از آن‌ها به شناخت مفهومي رسيدند، تعريف شده و اجماع غيرممكن است. اين سردرگمي با اين واقعيت زياد مي ‌شود كه بسياري از اين اصطلاحات غالباً به‌جاي يكديگر استفاده مي شوند. بنابراين بازخوانش هستي شناختي زيست ‌پذيري براي جلوگيري از سردرگمي موجود پژوهشگران در تقابل و تعامل با اين مفاهيم ضروريست. لذا هرگونه خلط مفهومي در ساحت ‌هاي شناخت زيست پذيري مي ‌تواند در بنيان ‌هاي علمي و فلسفي شناخت و نتايج تجربي تر سبب نوعي كژفهمي گردد.هدف: پژوهش حاضر با هدف بازخوانش هستي شناختي زيست ‌پذيري در مطالعات شهري انجام‌گرفته است.روش: نوشتار حاضر از نوع تحقيق توسعه اي-اكتشافي است، با مدد از روش كيفي و به واسطه مرور اسناد كتابخانه اي و از طريق توصيف، تحليل، بسط آرا، گفتمان ها و رويكردهاي نظري، در پي بازخوانش ساحت هاي هستي شناختي زيست پذيري است. بنابراين، به استنباط مفاهيم چيســتي و هســتي شناختي زيست پذيري، با مراجعه به متون اين حوزه و منابع مرتبط با آن، به دريافت مفاهيم و تحليل آن ها مي پردازد.يافته‌ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد زيست ‌پذيري يك فرامفهوم براي كيفيت زيست‌محيطي و زيرمجموعه ‌اي از پايداري است كه مستقيماً بر ابعاد فيزيكـي، اقتصادي و رواني زندگي مردم تأثير مي ‌گذارد و دربرگيرنده مجموع‌ه اي از ويژگي‌هاي اكتسابي محيط است كه آن را به مكاني مطلوب، مناسب و جذاب براي زندگي، كار و بازديد همه مردم تبديل مي كند.نتيجه ‌گيري: به نظر مي ‌رسد كه ماترياليسم و ​​مدرنيسم بر مفهوم بنيادي زيست‌پذيري تأثير گذاشتند و در ادامه اين مفهوم با قرار گرفتن در هسته ارزش هاي پساماترياليستي به‌عنوان يك سيستم و جنبش ارزشي علاوه بر برآورد ساختن نيازهاي مادي ساكنين (مانند امنيت، معيشت و سرپناه)، براي انتقاد و مقابله با افراط در سياست هاي حاكم بر رشد شهري و نظريه كاركردگرايي مدرن استفاده شده است. از اين رو، زيست‌پذيري به‌عنوان يك گفتمان متقابل از شهر عادلانه ، خوب يا حق به شهر براي طرفداري و دفاع از طبقات فرودست كه توسط گفتمان‌هاي غالب شهري به حاشيه رانده شده‌اند، ايجاد شده است.