تحليل نقش اوضاع زمانه در تفاوت سيره قضايي نبوي و مهدوي

طبق ديدگاه اماميه پس از رحلت نبي اكرم(ص) تبيين و تبليغ معارف نبوي، يكي از شؤون امامت بوده و بر محوريت سيره و سنت پيامبر تعريف شده است. يكي از مهم‌ترين شؤون و وظايف پيامبر اسلام، اجراي قضاوت طبق ادله ظاهري، مثل استدلال به شاهد و بينه بوده است؛ اما پاره‌اي از روايات شيعه، حاكي از تفاوت و تناقض سيره قضايي آن حضرت با سيره امام مهدي(عج) در آخرالزمان است. با توجه به ويژگي‌هاي خاص حكومت امام مهدي(عج) مثل برداشته شدن تقيه و تفاوت اوضاع و اقتضائات زمان، مي‌‌توان با جمع روايات تفاوت سيره قضايي(حكم به ظاهر و حكم به باطن)، در مقام رفع تعارض روايات بر آمد و روش و سيره حضرت مهدي(عج) را برگرفته از سيره نبوي دانست. در اين پژوهش كه با روش «تحليلي-توصيفي» انجام پذيرفته، سعي شده است، ضمن بررسي معناي سيره و دسته بندي روايات در اين زمينه، به بررسي در روايات مرتبط و تبيين درست از دو شيوه حاكميت و رفع تضادهاي مطرح شده در اين بين پرداخته شود.