حيات و ممات انسان معاصر در تلاقي دين و تكنولوژي (با تكيه بر زمينه سازي ظهور)

شناخت انسان معاصر در مواجهه با حيات پوياي دين و تكنولوژي، به‌منظور پاسخ دادن به بنيادي‌ترين پرسش هويتي كه عبارت است: از معناي انسان بودن و حيات و ممات انسان، ضروري مي‌باشد. هدف پژوهش پيش‌رو، موازنه انسان تكنولوژيك (پساانسان) و انسان ديندار (انسان منتظر) به منظور واكاوي معناي حيات و ممات انسان معاصر است. بدين منظور، به تحليل و ارزيابي ادراك مادي يا مادي- معنوي از حيات و ممات، تبيين نقش امام به منزله انسان محكم و تنظيم كننده تلقي انسان از حيات و ممات خود پرداخته شده است. روش پژوهش «توصيفي-تحليلي» است و يافته‌ها نشان مي‌دهد از طريق قاعده رجوع انسان متشابه به انسان محكم، وضعيت انسان معاصر در مواجه با استقلال نفس يا اتكال به نمايندگان خدا وضوح مي‌يابد. با تمركز بر برتري عيني ايده اشرفيت انسان نسبت به نگرشي كه او را با ساير موجودات هم‌تراز مي‌انگارد، تناقض برخي نگرش‌هاي پسا انساني رفع مي‌شود. همچنين با اتكا به ولايتمداري در تربيت انسان، ظرفيت مباني انسان منتظر براي راهگشايي انسان تكنولوژيك در موضوعاتي چون اميد به آينده و مديريت كلان جهان آشكار مي‌شود.