استلزامات ذات شناسي انسان در فلسفه سياسي از ديدگاه قرآن كريم

انسان از زواياي گوناگوني و البته با انگيزه هاي متفاوتي موضوع هر يك از علوم انساني است. دانش هاي سياسي يكي از علوم انساني است كه البته مي‌تواند شامل مطالعاتي همچون انديشه سياسي و نيز علم سياست تجربي باشد. علي‌رغم تفاوت روش و رهيافت در اين دو سنخ از مطالعه‌ي سياست، انسان شناسي در هر دو، نقش تعيين كننده و حتي مادر دارد با اين تفاوت كه انسان شناسي در علم سياست تجربي با روشهاي متناسب با خودش توليد مي‌شود ولي انسان شناسي در انديشه سياسي منحصر در روش تجربي نمي باشد. در اين نوشتار برآنيم تا با توجه به مهمترين منبع يك علم ديني يعني قرآن، ذات انسان را بررسي كرده و سپس اقتضائات سياسي آن را شناسايي كنيم. تا كنون بر اساسِ قرآن، انسان شناسيِ معطوف به فلسفه سياسي به ندرت مورد توجه است. در اين مقاله با استفاده از روش داده بنياد، سعي در كشفِ انسان شناسي قرآني با استناد به آياتي كه ذات انسان را نشانه رفته اند و سپس استلزاماتِ سياسي آن در فلسفه سياسي داريم. بر اساس اين روش، انسان از منظر قرآن، «طالبِ كمالِ فعلي است» و «به وسيله قلبش قضاوت مي شود» و «اجتماعي آفريده شده» است. در انتها بر اساس اين گزاره ها، به مهم ترين پرسشهاي انسان شناسي در فلسفه سياسي مي توان جواب داد.