تبيينِ نقش محتوايِ فتوت نامه ها درتعاليِ ساحت اخلاقي هنر ايران

فتوت، آييني در ايران باستان بود كه پس از امتزاج با آموزه هاي اسلامي، معاني ژرف تري يافت. فتوت نامه ها همچون اسنادي ميان رشته اي روش هاي آميختن هنر را با اخلاق به هنرآموزان با بلاغتي خاص مي آموخت.اين پژوهش با هدف تبيين كاركرد فتوت نامه ها دراعتلاي اخلاق حرفه اي در هنر ايران انجام شده است. بدين منظور، با روش كيفي، و با استفاده از برداشت ميان رشته اي از متن فتوت نامه ها، اشتراك محتوا و روش آنها را با سنت معنوي هنرايراني بررسي تطبيقي كرده است. ضرورت باز نگري در مفاهيم فتوت نامه ها، روشن مي سازد كه با روشمندي امكان استفاده ترويجي از محتوي آنها در هنر معاصروجود دارد. يكي از مهمترين نتايج چنين امري، حفظ سويه و ريشه هاي فرهنگ و تمدن اصيل ايراني اسلاميِ مندرج در فتوت نامه ها در سطح عموم، و ارتقاء جايگاه هنر و هنرمندان از طريق تأسي به هويت و اخلاق حرفه اي است. افزون بروجوه محتواي اخلاقي فتوت نامه ها مي توان به غناي ادبي بلاغي آنان هم اشاره كرد كه اين خود در تثبيت وتحكيم مضامين آنها بسي قابل توجه بوده است؛ ونماد پيوند راهبردي هنرايران و ادبيات فارسي به منزله كليد ورود به ذخاير هنر ايران است.