نقد فيلم وقتي همه خوابيم بر اساس نظريه‌هاي رمان پسامدرن

بر خلاف مكتب فرانسوي ادبيات تطبيقي كه مطابق آن، صرفاً مي‌توان به مقايسۀ دو متن نوشتاري با لحاظ شرايطي پرداخت، در رهيافت آمريكايي تطبيق متون ادبي با هنرهاي مختلف، از جمله سينما امكان‌پذير است. چون رمان و فيلم مشتركات زيادي دارند، از بسياري جهات به يكديگر شبيه هستند، و دو ژانر قياس‌پذير محسوب مي‌شوند. اين مشتركات، زمينۀ مناسبي براي بحث دربارۀ فيلم سينمايي از منظر نظريه و نقد ادبي جديد فراهم نموده، امكان مي‌دهد مفاهيم و اصطلاحاتي را كه به طور معمول ابزاري براي بحث دربارۀ رمان مي‌دانيم، براي كاوشي نقادانه دربارۀ ساختار و صناعات و مضامين فيلم به كار ببريم. از طرفي، در سال‌هاي اخير اصطلاح «پسامدرنيسم» در بحث‌هاي نقادانه دربارۀ رمان رواج يافته، بسياري از داستان‌نويسان جديد نيز شيفتگي وافري به داستان‌نويسي به سبك پسامدرن نشان مي‌دهند؛ لذا در اين پژوهش، ابتدا با بررسي نظرات برخي از مهم‌ترين انديشمندان ادبيات پسامدرن، نوزده تكنيك‌ مورد استفاده در رمان‌هاي پسامدرن استخراج شده و با روش تحليل كيفي، به‌كارگيري آن‌ها در فيلم وقتي همه خوابيم مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج بررسي، گوياي قرابت ادبيات و سينما (به عنوان يك متن تصويري) و قابليت مقايسۀ اين دو متن نوشتاري و تصويري است؛ چنان‌كه بسياري از تكنيك‌هايي كه در نگارش رمان‌هاي پسامدرن به كار گرفته مي‌شوند، با بسامد بالايي در فيلم مورد بررسي نيز، استفاده شده است.