بررسي پيامدهاي ناشي از فرار دختران در شاهنامه فردوسي بر مبناي نظريه‌هاي روانشناسي و جامعه شناسي و راهكارهاي پيشگيري از آن ها

فرار دختران از خانه، يكي از معضلات اجتماعي است، كه از ناسازگاري اعضاي خانواده با هم به وجود مي آيد. چنين معضلي در روزگار فردوسي و يا پيش از او نيز وجود داشته است. در «داستان سياوش و سودابه» سرگذشت دختري فراري از سرزمين توران نقل شده است. مقالۀ حاضر به شيوۀ كتابخانه اي و رويكرد توصيفي تحليلي به « بررسي پيآمدهاي ناشي از فرار دختران در شاهنامه فردوسي بر مبناي نظريه هاي روانشناسي و جامعه شناسي و راهكارهاي پيشگيري از آن» خواهد پرداخت. نتايج: از ديدگاه فردوسي؛ موقعيت ضعيف اقتصادي و اجتماعي تأثير چنداني در فرار دختران ندارد و خانواده هاي سرشناس و متموّل نيز از اين پديده در امان نيستند اما عوامل فرهنگي در جوامع صنعتي نقش بسزايي در بروز اين پديده دارند. از منظر روانشناسي؛ بهانه‌هاي دختران فراري، شاخص كلي علايم مرضي، به سبب ميزان بالاي افكار پارانوئيدي آنهاست. «عدم برخورداري از مهارت هاي مسأله گشايي»، «فقدان عزّت نفس»، «ارزش‌طلبي»، «آرزوي دستيابي به قدرت»، «لذّت‌جويي»، و «جستجو براي يافتن جايگزين خاص» مهمترين متغيّرهاي رواني در فرار دختران محسوب مي شوند. «آموزش مهارت هاي مسأله گشايي»، «محبت والدين به دختران»، «وجوب احترام فرزندان به والدين»، «تقويت پيوندهاي خويشاوندي» و «تعديل لذّت جويي» راهكارهاي مقابله با فرار دختران به شمار مي آيند.