شناخت ‌گرايي و ناشناخت‌ گرايي اخلاقي

يكي از مسائل بسيار مهم در حوزۀ مباحث معرفت شناختي اخلاق، امكان يا عدم امكان حصول شناخت اخلاقي است. ما در اين مقاله به بررسي باورهاي اخلاقي كه از جنس گزاره ها هستند ميپردازيم؛ منظور بررسي امكان صدق و كذب گزاره هايي است كه برگرفته از امور واقع و يا بيان كننده اميال، گرايش ها و ابراز احساسات اند و يا حتي از نوع دستوري اند. انسان ها اغلب توان انجام عمل اخلاقي را دارند؛ در حاليكه گاهي آنها حتي توانايي بيان يا استدلال درباره آن را هم ندارند. افراد درباره شناخت اخلاقي كه دارند با اطمينان صحبت نمي كنند، در صورتيكه عمل اخلاقي را چه درست چه نادرست انجام مي دهند. در بخش اول اين مقاله درباره اطمينان و شهود افراد پيرامون شناخت و عمل اخلاقي بحث و بررسي مي شود. در بخش دوم بحث پيرامون اين موضوع است كه شناخت گرايي اخلاقي استدلال مي كند كه گزاره هاي اخلاقي بيانگر نوعي شناخت هستند و مي توانند واقعاً صادق يا كاذب باشند، اما درمقابل برخي از جريان هاي فلسفي ديگر در حوزۀ اخلاق وجود دارند كه امكان شناخت اخلاقي را مورد ترديد قرار مي دهند. و اين جريان هاي فلسفي كه در مقابل شناخت گرايي قرار دارند بعنوان ناشناخت گرايي و شك گرايي اخلاقي شناخته ميشوند. به زعم ناشناخت گرايان احكام و گزاره هاي اخلاقي باورهاي ناظر بر امور واقع نيستند و قابليت صدق و كذب ندارند. شك گرايان نيز گرچه مي پذيرند كه انسان ها حقيقتاً واجد باورهاي اخلاقي هستند، اما معتقدند كه اين باورها به كلي ناموجه اند. در اين مقاله موضوعات مطروحه مورد بحث و بررسي قرار مي گيرند.