اثربخشي واقعيت درماني گروهي بر افزايش تاب‌آوري و كيفيت‌زندگي سربازان با سابقه فرار مراجعه كننده به مراكز مشاوره

هدف: فرار از خدمت سربازي از جمله مشكلاتي است كه سبب بروز اختلالاتي در روند زندگي جوانان مي‌شود. هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي واقعيت‌ درماني گروهي بر كيفيت زندگي و تاب‌آوري سربازان داراي سابقه فرار مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره بود. روش: اين پژوهش به شيوه نيمه‌آزمايشي و با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه اجرا شد. جامعه آماري پژوهش حاضر، شامل كليه سربازان داراي سابقه فرار مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره نيروي زميني ارتش شهر تهران در سال 1398 بودند. نمونه‌ي مورد مطالعه در اين پژوهش را 30 نفر ( 2 گروه 15 نفري) از اين افراد تشكيل دادند كه به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. جهت گردآوري داده‌ها از پرسشنامه‌ كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني(1989) و پرسشنامه‌ تاب آوري كانر و ديويدسون (2003) استفاده شد. و مداخلات واقعيت درماني بر اساس پروتكل درماني در طي 9 جلسه 90 دقيقه‌اي هفته‌اي يك جلسه، روي گروه آزمايش اجرا گرديد. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها اين پژوهش از تحليل كو‌واريانس چند متغيري (MANCOVA) با استفاده از نرم افزار SPSS-22 استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد مداخله به شيوه واقعيت‌درماني موجب بهبود كيفيت زندگي و افزايش تاب‌آوري سربازان داراي سابقه فرار مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره شده است (P 0.001). نتيجه گيري: با توجه به نتايج به دست آمده مي توان گفت مداخلات مبتني بر واقعيت‌درماني با تمركز بر مسئوليت پذيري و انتخابگري درست باعث افزايش سطح كيفيت زندگي و تاب‌آوري و در نتيجه كاهش فرار از خدمت سربازي مي‌شود.