تحليل ديالكتيكي رابطه كاركن و كارفرما در ايران از منظر پارادايم تفسيري پرگمتيستي «مورد پژوهش كارخانه سيمان تهران»

«تضاد» به عنوان گوهر رابطه كاركن و كارفرما در تمامي گفتمان هاي متعارف به شكل ديالكتيكي از نوع قطبي و هگلي آن كه اساسا تضاد به تناقض تبديل مي شود وجود دارد. در حالي كه توجه و فهمِ شكل هاي مورد نظر زيمل و گورويچ از ديالكتيك، مي تواند تغييرات بنيادي در ارتباط كاركن و كارفرما ايجاد كند. كشف، شناخت و بررسيِ زمينه ها و مقوله هاي موجود و نقش‌‌ آن‌ها در رابطه كاركن و كارفرما از اهداف اين پژوهش است. پژوهش ميداني با راهبرد استقرايي با رويكرد تئوري زمينه اي بوده و از ابزارهاي مشاهده غيررسمي و به صورت مشاركت كامل پژوهشگر، هم چنين تكنيك مصاحبه رسمي و غير رسمي بهره گرفته شده و در تحليل داده‌ها از تحليل موقعيت و تحليل گفتمان استفاده شده است. نتيجه اين پژوهش نشان مي دهد كه فهمِ نقش ها در روابط كاركن و كارفرما و از بين رفتن نگاه تناقضي هر يك از طرفين باعث هم‌فهمي بين كاركن و كارفرما خواهد شد، به معناي ديگر، بوجود آمدن ديالكتيك چند اسلوبي به جاي ديالكتيك تك اسلوبي يا قطبي كه تضادها و تفاوت ها را به رسميت شناخته و با درك آن مي توان از استراتژيِ مبارزات دايمي فاصله گرفته و استراتژي چانه زني را جايگزين آن نمود كه اين استراتژي مي تواند باعث تسهيل در منافع و مطالبات هر دو گروه شود