مطالعه ساختار سازمان‌هاي صنفي در بازارهاي ايران مطالعه موردي: بازار تهران (1906-1800 ميلادي)

هدف اين مقاله مطالعه چگونگي ساختار سازمان هاي صنفي به عنوان يكي از مهمترين سازمان هاي گروهي در شهرهاي جامعه پيشامدرن ايران است. براي مطالعه اين پرسش، از رويكرد «شبكه هاي حك شده» برگرفته از جامعه شناسي اقتصادي جديد كمك گرفته شده است. روش پژوهش يك مطالعه تاريخي است كه يك مطالعه موردي را پيرامون سازمان هاي صنفي در مكان بازار تهران در مقطع زماني 1800-1906 ميلادي طراحي مي كند. در پي بررسي «فرم حكمراني» ساختار سازمان هاي صنفي بازار تهران در اين دوره، سه ويژگي يعني روابط پايدار، روابط چندوجهي و پيوندهاي متقابل، در نظر گرفته شده است. بررسي اين ويژگي ها نشان داد كه سازمان هاي صنفي در بازار تهران ساختار شبكه اي با فرم هايي از «سلسله مراتب هميارانه» داشتند. اين سازمان هاي صنفي از بازار مجموعه‌اي منظم از شبكه‌هاي‌ سازمان‌يافته مي‌ساخت. بنابراين، بازار تهران قرن نوزدهم توده‌اي بي‌شكل و بي‌قاعده نبود بلكه با دربرگرفتن شبكه هاي صنفي متشكل و منسجم، يك مجموعه ساختاريافته و منظم را شكل مي‌داد.