سفارت در ايران سده‌هاي ميانه: عصر فترت؛ چوپانيان، مظفريان، جلايريان

در »عصر فترت « به رغم جنگ هاي مداوم و عدم وجود دولت مركزي نيرومند، ارتباطات سياسي و تبادل سفير در چارچوب مرزهاي ايران، ميان حكومت هاي عصر فترت و گاه خارج از مرزها با دولت هاي عثماني و مماليك صورت مي گرفت. پژوهش حاضر به روش تاريخيِ مبتني بر رويكرد توصيفي-تحليلي و با بهره بردن از آثار تاريخ نگارانه و منابع تاريخي، در پي پاسخ به اين پرسش است كه سفارت ها در اين عصر براساس چه ضرورت هايي صورت مي گرفت؟ با چه موانع و مشكلاتي مواجه بودند و سفيران اعزامي چه جايگاهي داشتند؟ يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه در اين دوره مانند ادوار پيشين، طبقه اي خاص به عنوان سفير وجود نداشته است كه شغلشان صرفا سفارت بوده باشد. هرگاه لازم مي شد اميران يكي از افراد را به تناسب ضرورت سفارت و ماهيت دربار پذيرنده، انتخاب و مأمور سفارت مي كردند. آداب و تشريفات ديپلماتيك از مباحث بسيار مهم در امر سفارت است. پذيرش سفير در هر دوره اي داراي آداب و رسوم خاصي بوده و از باورها و اعتقادات حاكم بر دربار نشأت مي گرفته است. سفارت ها با اهدافي چون خواستگاري و ازدواج، برقراري صلح و اتحاد، درخواست نيرو، مبادله اسيران و غيره صورت مي گرفت. در اين دوره سفيران با موانع و چالش هايي چون خطر حبس و زنداني شدن، بي توجهي دربار ميزبان، رعايت نشدن شأن و منزلت سفير و حتي در مواقعي كشته شدن مواجه بودند.