بررسي توزيع زماني و مكاني خشكسالي در ايران بر اساس شاخص بارش استاندارد شده

خشكسالي از آثار تغيير اقليم و خصوصا كاهش بارندگي ها نسبت به حد ميانگين درازمدت است. به‌دليل تغييرپذيري مكاني و زماني خشكسالي در اقليم هاي مختلف آب و هوايي ايران، تعيين جهت اين تغييرات مي تواند در مديريت آب و تخصيص آن به جنبه هاي مختلف كاربري، نقش مهمي داشته باشد. در اين مطالعه، به منظور بررسي توزيع زماني خشكسالي، از روش ناپارامتري من كندال در 28 ايستگاه سينوپتيك كشور طي سال‌هاي 1981 تا 2010 استفاده شد. رونديابي خشكسالي با شاخص بارش استاندارد شده (SPI) گوياي تفاوت رفتاري شاخص خشكسالي در اقليم هاي مختلف كشور مي باشد. با بررسي شاخص بارش استاندارد شده (SPI) مشخص گرديد كه اكثر اقليم هاي مورد بررسي دوره خشكسالي سالانه را تجربه كرده اند. از نظر وقوع خشكسالي، بيش ترين خشكسالي سالانه در اقليم خشك با زمستان خنك تابستان گرم شامل ايستگاه هاي: تهران، سمنان، كرمان، بيرجند، زاهدان و اصفهان، مشاهده گرديد. به‌طوري كه در اين اقليم، درصد وقوع سال‌هاي خشك به‌طور ميانگين 20.55 درصد به دست آمد. نتايج آزمون من كندال شاخص بارش استاندارد شده (SPI) نيز بيان گر روند افزايش معني‌دار خشكسالي در بررسي سالانه و سه فصل بهار، پاييز، زمستان است. شديدترين روند افزايش خشكسالي در ايستگاه سنندج مشاهده گرديد. بررسي توزيع مكاني خشكسالي نشان داد در مقياس سالانه، شديدترين خشكسالي در بخش جنوب شرقي كشور مي باشد. در مقياس فصلي، توزيع مكاني خشكسالي ناهمگون است. ليكن در فصل زمستان توزيع مكاني خشكسالي بيان‌گر استقرار خشكسالي نرمال در سطح كشور است.