لباس به مثابۀ بدن، ابزاري در نقد خشونت: تحليل آثار دوريس سالسدو، كريستين بولتانسكي و اَنسلم كيفر، بر مبناي نظريۀ اَبژه‌گي ژوليا كريستوا

استفاده از لباس در هنر مي‌تواند استعاره‌اي از بدن‌ها باشد. بدن‌هايي كه مي‌توان از طريق آن‌ به نمايش ناپاكي‌هاي حاصل از خشونت پرداخت و احساس انزجار در مخاطب را بر‌انگيخت و از اين رهگذر او را به خشونت آگاه ساخت. با اين فرض، اين مقاله با هدف يافتن مفاهيم نهفته در «لباس» به مثابۀ «بدن» و استفاده از آن براي نمايش «خشونت» به مطالعۀ آثار دوريس سالسدو، كريستين بولتانسكي و اَنسلم كيفر مي‌پردازد. اين هنرمندان در آثارشان از لباس براي بازنمايي خشونت استفاده مي‌كنند. در اينجا، در مورد روش‌هاي متفاوت استفادۀ اين هنرمندان از لباس‌- به‌‌عنوان ابزاري جايگزين- براي نمايش بدن بحث شده است و به شيوۀ توصيفي و تحليل محتوا به اين پرسش پاسخ داده شده است كه چگونه مي‌توان بر مبناي مفهوم اَبژه‌گي ژوليا كريستوا، آثار هنرمنداني (دوريس سالسدو، كريستين بولتانسكي و اَنسلم كيفر) كه از لباس به مثابۀ ابزاري در نقد خشونت استفاده كرده‌اند تحليل كرد؟ و نشان داد كه چگونه آن‌ها از اين طريق فقدان، مرگ و خشونت را بازنمايي كرده‌اند؟ در آثار اين هنرمندان لباس‌ها استعاره‌اي از بدن‌هاي گمشده‌اند و نظريۀ اَبژه‌گي كه بر پايۀ عصيان از مرزها و نظام‌هاست و ارتباط مستقيمي با بدن احشائي دارد، به‌خوبي مي‌تواند آن را توضيح دهد.