استعاره‌هاي مفهومي دربارۀ زنان در شعر سه شاعر زن افغانستاني مطالعۀ موردي: محجوبه هروي، حميرا نكهت دستگيرزاده، باران سجادي

شاعران زن در افغانستان با توجه به شرايط گفتماني و تجربۀ زيسته بازنمايي‌هاي متعددي از موضوعات شعري ارائه داده‌اند. استعاره‌هايي كه با محوريت زن ساخته شده تصويري از وضعيت و موضع زنان در افغانستان به دست مي‌دهد. ما در اين مقاله به سراغ استعاره‌هاي زن در شعر سه شاعري مي‌رويم كه هركدام طيفي از شاعران و مردم افغانستان را نمايندگي مي كنند. محجوبه هروي به ذهنيت سنتي نزديك‌تر است. او از نظرگاه سنتي نسبت به زنان فاصله نگرفته و جز بيان اعتراضاتي اندك، در همان چارچوب سير مي كند. حميرا نكهت از موضع يك زن سنتي آغاز مي كند اما هرچه جلوتر مي رود ديدگاه هايش مدرن تر مي شود. جايگاه زن در شعر او از وضعيت انفعال و انعطاف به فعال بودن  تغيير مي كند. او تا آخرين لحظات عمر ارتباطش را با سنت فرهنگي قطع نكرده و پيوسته خواهان اصلاح آن است. باران سجادي از همان آغاز با موضع سنت شكنانه وارد شده و با تابوشكني هاي متعدد بر آن است كه از سنت بگذرد نه اينكه آن را اصلاح كند. پيكرۀ متني تحقيق، آثار اين سه شاعر و شيوۀ كار تحليل محتواست. ابتدا همه استعاره هاي زن در شعر هريك از سه شاعر مذكور را استخراج كرديم و سپس با تعيين انگاره ها و كلان استعاره ها به تحليل استعاره ها براي دست يافتن به نظام ذهني  هر شاعر مبادرت ورزيديم.