نظريۀ نشانه‌معناشناختي تن و جان برگرفته از انديشۀ مولانا

تنِ ما پراكنده و متعدد است. ما درون زمان و مكان حركت مي‌كنيم و تنِ ما اين حركت را كنترل مي‌كند، همچنين تنِ ما مرز بين ما و ديگري است و ما را از ديگري متمايز مي‌كند. ازسويي تن مانند پرده‌اي است كه مانع ارتباط ما با جهان‌هاي كيفي مي‌شود؛ ازسوي ديگر همين تن به دليل عادت، تكرار و روزمرگي ما را در تقابل با جهان جوهري قرار مي‌دهد. حالا اگر تن بخواهد از محدوديت‌هاي كمي و مادي خارج شود بايد استعلا پيدا كند. تنِ استعلايافته تني است كه با جوهري از هستي پيوند مي‌يابد كه نتيجۀ آن خلق وجودي است كه براساس انديشه‌هاي مولانا «جان» ناميده مي‌شود. همين جان مي‌تواند در مرتبه‌اي بالاتر و پس از يكي شدن با ذات هستي در امتزاج  با كل جهان هستي قرار گيرد و با «جانان» يكي شود. چگونه تن مي‌تواند از خود عبور كند و در پيوند با جان قرار گيرد؟  هدف از اين جستار تبيين نظريۀ نشانه‌معناشناختي تن و جان براساس انديشه‌هاي مولاناست. دستاورد اصلي اين پژوهش اين است كه تن با عبور از كميت‌هاي محدودكنندۀ مادي، زمان و مكان فيزيكي را پشت سر مي‌گذارد. درواقع، تن به درجۀ ناب حضور در هستي دست مي يابد و علت اصلي اين امر تبديل تنِ كنشي به تنِ رخدادي است. تنِ رخدادي تني حادث است كه سبب استعلاي سوژه ازطريق پيوند او با جان مي‌شود. جان از هر نوع محدوديت زماني و مكاني فارغ است و وجه جوهري حضور را نمايان مي‌كند.