تحليل ابعاد فقهي - حقوقي شرط انتفاع مستودع از مال وديعه

وديعه يك عقد احساني است و به نظر مي‏رسد اعتماد مودع در سپردن مال خويش به امين در اثر اقتداي مستودع به سيره نبوي در امانتداري بوده كه اين مهم درون‌مايه عقد است. با وجود اين، هرچند مشهور فقهاي اماميه رأي به سقوط ضمان امين داده‏ و اقامه هر شرطي كه موجب اضرار وي شود را از جهات بطلان عقد مي‏دانند، تاكنون استدلال جامعي در خصوص اشتراط شرطي مغاير با منافع مودع وجود نداشته است. بر اين اساس، هدف از اين پژوهش اثبات اين حقيقت است كه استقرار هر شرطي كه اجبار و تعهدي را به مودع تحميل كند خلاف اصل و نص است و موجب بطلان عقد خواهد شد. بنابراين، به دليل مخدوش شدن تبرع مستودع در حفاظت از وديعه بايد به بطلان عقد فتوا داد. مضافاً آنكه استقرار چنين شروطي با نيات ائمه اطهار(ع) در ترويج احكام ناب اسلام، از جمله تبرع و احسان، مغاير است و اطلاق وصف امين به مستودع جايز نيست. اين مطالعه از منظر روش‏شناسي با رويكرد قصدگرايي انجام شد كه يافته‏هاي به‌دست‌آمده به صورت توصيفي‌ـ تحليلي تبيين و روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه‏اي بوده است.