گواهي بكارت؛ جدال انديشه‌ها در مباني فقهي

فقه عرصه مصاف انديشه‌هاست. يكي از موضوعاتي كه انديشة فقهي آن را به چنگ فهم خود درآورده است مفهوم باكرگي است؛ مفهومي كه انديشه‌هاي فقهي در باب مباني جواز يا عدم جواز اخذ گواهي براي آن روياروي يك‌ديگر قرار گرفته‌اند. اين پژوهش با روش توصيفي‌ـ تحليلي بيان مي‌كند كه برخي از فقها با استناد به قاعدة «تسليط، التعيين بالعرف كالتعيين بالنص» و نيز قاعدة ضرورت قائل به جواز اخذ گواهي بكارت شده‌اند. اين در حالي است كه تمسك به قواعد يادشده براي اثبات موجه ‌بودن اخذ گواهي بكارت با چالش‌هاي نظري بسيار روبه‌روست. ديدگاه فقهي ديگري كه اين نوشتار قدرت و قوت دلايل مورد استناد آن را در ترازوي ارزيابي به محك سنجش درآورده است بر عدم جواز اخذ گواهي بكارت پاي مي‌فشارد. حرمت نگاه و لمس عورت مستحكم‌ترين دليل فقهي براي عدم جواز است. قاعدة لاضرر نيز به عنوان يكي از پركاربردترين قواعد فقهي به كمك اثبات عدم جواز اخذ گواهي مي‌آيد. به علاوه اخذ گواهي بكارت از دختر خلاف عدالت و ناقض كرامت انساني است.