بررسي عوامل موثر بر ايمني و افزايش تاب‌آوري محلي (مطالعه موردي: روستامحله مسگر آباد تهران)

روستامحله پديده شهري نويني است كه از تبديل ناهمگون روستاهاي پيرامون شهرها به مناطق شهري به وجود آمده و نابساماني هاي زيادي در اطراف شهرهاي كشور به وجود آورده‌اند، بدون شك شناخت مشكلات و مسايل اين پديده نيازمند تعريف اين مفهوم و توجه به ابعاد مختلف آن است، چنين محلاتي داراي وضعيت نابسامان كالبدي بوده و از ضريب ايمني بسيارپاييني برخوردارند و به‌نظر مي‌‌رسد در شرايط طبيعي بطور اعم و در شرايط وقوع حوادث غيرمترقبه بطور اخص، با بحران‌هاي جدي مواجه شده و از تاب‌آوري چنداني برخوردار نباشند. روستامحله مسگرآباد، از روستاهاي بخش مركزي شهر تهران با سابقه طولاني300 ساله در ساليان اخير به خاطر نزديكي به شهر در منطقه 15شهر تهران ادغام شده‌است، به نظر مي‌رسد اين ادغام تاب‌آوري محله را كاهش داده و حتي مشكلات محله بيش‌از‌پيش افزايش يافته‌است. از همين‌رو پژوهش حاضر با استفاده از نظريه‌هاي جامعه‌شناسي شهري همچون؛ لوسيني ، پلارك ، شاو ، كاترال ، فورگت و هاروي به بررسي عوامل موثر بر ايمني و افزايش تاب‌آوري محلي در اين محله پرداخته‌است،حجم نمونه پژوهش 250 خانوار از خانوارهاي ساكن محله بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي سيستماتيك انتخاب شدند و مورد مصاحبه قرار گرفتند. يافته‌هاي تحقيق از طريق نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت، نتايج تحليل رگرسيون چندگانه تحقيق نشان داد؛ متغيرهاي مستقل؛ حس تعلق محله‌اي،تاب‌آوري اجتماعي، تاب‌آوري اقتصادي، تاب‌آوري نهادي و تاب‌آوري كالبدي به ترتيب بيشترين تأثير را بر روي متغير وابسته ايمني و تاب‌آوري  محلي داشته‌اند