تحليل نقش تاب آوري كالبدي بر توزيع فضايي ناامني غذايي نواحي روستايي در دوره همه گيري كرونا (مطالعه موردي: بخش مركزي شهرستان زنجان)

تأمين غذا جهت تحقق امنيت غذايي از اهداف مهم توسعه در تمامي كشورها تلقي مي‌شود، كاهش ناامني غذايي براي دولت‌ها به‌عنوان يك دستاورد مهم سياسي و اجتماعي قلمداد مي‌گردد. شيوع همه‌گيري كرونا داراي اثرات مختلفي بر نواحي روستايي بود، اين اثرگذاري تحت تاثير عوامل مختلفي رخ داد، يكي از عوامل اصلي جهت كاهش ناامني غذايي روستائيان سطح تاب اوري كالبدي اين نواحي مي باشد. در همين راستا تحقيق حاضر به دنبال پاسخ به سؤالات زير است كه وضعيت ناامني غذايي نواحي روستاهاي موردمطالعه در چه سطحي قرار دارد؟ و بين شاخص هاي تاب اوري كالبدي و توزيع فضايي ناامني غذايي در روستاهاي مورد مطالعه چه رابطه اي وجود دارد؟ هدف تحقيق حاضر ابتدا شناخت وضعيت ناامني غذايي نواحي روستاهاي موردمطالعه و سپس شناخت نقش شاخص هاي تاب اوري كالبدي بر ناامني غذايي در دوره همه گيري كرونا است. نوع تحقيق حاضر كاربردي و از نظر ماهيت توصيفي - تحليلي است. جامعه آماري اين تحقيق تمامي روستاهاي بخش مركزي شهرستان زنجان است كه به‌صورت تمام شماري اين روستاها بررسي شده‌اند. روش گردآوري اطلاعات به‌صورت كتابخانه‌اي و روش تجزيه‌وتحليل داده‌ها نيز به‌صورت آمار توصيفي و تحليل فضايي (رگرسيون وزن‌دار جغرافيايي و آماره موران) است. جهت تحليل اثرات شاخص هاي تاب آوري كالبدي- زيست محيطي بر ناامني غذايي از رگرسيون وزن دار جغرافيايي استفاده شده است، بر همين مبنا براساس نتايج بدست امده از اين ابزار تحليل فضايي، پهنا برابر با 168/0، مربع هاي باقي مانده برابر با 2964، عدد موثر برابر با 15.12، زيگما برابر با 4.64 و مقدار ضريب تعيين كه ميزان ارتباط خطي بين دو متغير را اندازه گيري مي كند برابر با 67/0 محاسبه شده است، بنابراين مي توان گفت تاب آوري كالبدي بر روي ناامني غذايي روستاهاي مورد مطالعه موثر مي باشد.