اثر تمرين هوازي و پيش شرطي سازي ايسكمي دور بر بيان ژن بكلين-1 بافت قلب موشهاي بزرگ آزمايشگاهي ديابتي

مقدمه و هدف: با وجود اثر محافظتي پيش شرطي سازي ايسكمي از بافتها، اثر آن بر اتوفاژي افزايش يافته ناشي از ديابت به روشني مشخص نيست. اتوفاژي مي تواند با فعاليت ورزشي مهار يا فعال شود. هدف از مطالعه‌ي حاضر، بررسي اثر تمرين استقامتي و پيش شرطي سازي ايسكمي دور بر بيان ژن بكلين-1 بافت قلب موش‌ها ديابتي بود.مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي، 35 موش ويستار به‌صورت تصادفي به 7 گروه: كنترل سالم، ديابتي، ديابتي ايسكمي يك پا، ديابتي ايسكمي دو پا، ديابتي تمرين استقامتي، ديابتي تمرين+ايسكمي يك پا، ديابتي تمرين+ايسكمي دو پا تقسيم شدند. پيش شرطي سازي ايسكمي شامل سه دور 5 دقيقه اي ايسكمي و 5 دقيقه رپرفيوژن متعاقب بود. تمرين استقامتي به مدت 6 هفته و 5 روز در هفته انجام شد و شامل دويدن روي تردميل با سرعت 9 متر در دقيقه و مدت 15 دقيقه در هفته اول بود كه در هفته ششم به سرعت 18 متر در دقيقه و مدت 30 دقيقه رسيد. بيان ژن بكلين-1 با روش real-time PCR اندازه‌گيري گرديد. از روش آماري واريانس يكطرفه و آزمون تعقيبي توكي استفاده شد.نتايج: بيان ژن بكلين-1 افزايش معناداري در گروه ديابتي نسبت به گروه سالم داشت (0.0001=P). در مقايسه با گروه ديابت، ايسكمي يك پا (0.0001=P)، ايسكمي دو پا (0.0001=P)، تمرين (0.0001=P)، تمرين+ايسكمي يك پا (0.0001=P) و تمرين+ايسكمي دو پا (0.0001=P) منجر به كاهش معني دار بيان بكلين-1 بافت قلب شد.نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد كه اثر پيش شرطي سازي ايسكمي در كاهش بكلين-1 مستقل از حجم عضلاني درگير ايسكمي است. تمرين استقامتي به‌همراه پيش شرطي سازي ايسكمي اثر بيشتري در كاهش بكلين-1 بافت قلب موشهاي ديابتي نسبت به تمرين و ايسكمي تنها دارد.