بررسي تاثير تعلق سازماني و انگيزش شغلي كاركنان بر بهره وري نيروي انساني: تبيين نقش تعديل گري رضايت شغلي

هدف اصلي اين پژوهش بررسي تاثير انگيزش شغلي و تعلق سازماني با نقش تعديل ‌گري رضايت مندي كاركنان بر بهره وري نيروي انساني است. رويكرد مد نظر اين پژوهش، رويكرد تركيبي است؛ مرحله كمي آن با تحليل داده‌هاي كمي از 260 نفر و تحليل كيفي بر اساس متن‌هاي ارائه شده از 70 نفر از نمونه آماري با تحليل مضمون صورت پذيرفته است. جامعه آماري اين پژوهش كاركنان وزارت تعاون، كار و رفاه اجتماعي بودند. نتايج تحقيق نشان داد كه ميانگين متغير بهره وري در سطح متوسط و ميانگين ساير متغيرها بالاي متوسط است. نتايج تحليل رگرسيون همبستگي مثبت و معني داري بين انگيزش شغلي، تعلق سازماني و رضايتمندي كاركنان با بهره‌وري نيروي انساني نشان داد و فرضيه‌هاي تحقيق تاييد گرديد. بر اساس آزمون كروسكال واليس تفاوت ميانگين چهار متغير در معاونت‌هاي وزارتخانه به لحاظ آماري معني دار نبود ولي در مقايسه ميانگين در ادارات كل و دفاتر، در خصوص متغير انگيزش تفاوت معني‌دار بود. بر اساس تحليل كيفي عوامل بي‌انگيزگي در 6 مقوله طبقه‌بندي شدند. ارزش نظري اين پژوهش تعيين نحوه ارتباط متغيرهاي تحقيق و ارزش كاربردي آن پيشنهاد اقدامات اصلاحي در جهت افزايش رضايتمندي، انگيزش و تعلق سازماني كاركنان در راستاي ارتقاء بهره وري آنان مي‌باشد.