حكمراني توسعه انرژي‌هاي تجديدپذير، تجديد ناپذير، شهرنشيني و رشد اقتصادي بر انتشار دي‌اكسيد كربن در ايران

اين مطالعه اثر بين انرژي ‌هاي تجديدپذير، مصرف سوخت فسيلي، رشد اقتصادي، شهرنشيني را بر انتشار دي اكسيد كربن در ايران را از طريق مدل متداول خود رگرسيون با وقفه‌هاي توزيعي (ARDL) تحت فرضيه منحني كوزنتس زيست محيطي (EKC) در دوره 2000 تا 2020 را بررسي مي‌كند. يافته‌ها به شدت از وجود يك رابطه U شكل معكوس بين انتشار دي اكسيد كربن و توليد ناخالص داخلي سرانه، در كوتاه مدت، حمايت مي‌كنند. نتايج روابط بلند مدت نشان مي‌دهد كه رشد توليد ناخالص داخلي سرانه منجر به افزايش انتشار دي اكسيد كربن مي‌شود و حكايت از يك رابطه مثبت دارد. همچنين نتايج تاثير انرژي تجديدناپذير و انتشار دي اكسيد كربن نشان مي‌دهد كه استفاده از سوخت‌هاي فسيلي باعث افزايش سطح انتشار دي اكسيد كربن در ايران چه در كوتاه مدت چه در بلندمدت و اثر مثبتي دارد. همچنين نتايج نشان مي‌دهد تاثير شهرنشيني بر انتشار دي اكسيد كربن در دوره بلند مدت و كوتاه مدت متفاوت است. طبق نتايج به دست آمده شهرنشيني در كوتاه مدت تاثير مثبت و در بلندمدت تاثير معكوس دارد. توصيه اصلي اين تحقيق به دولتمردان ايراني اين است كه به روي آوردن به منابع انرژي تجديدپذير ادامه دهد تا نيازهاي فزاينده برق را با انتشار كربن كمتر برآورده كند و در نتيجه تخريب محيط زيست را در نتيجه توليد انرژي كاهش دهد. بهتر است سرمايه‌گذاري بيشتري در حوزه توسعه انرژي‌هاي پاك و دانش مرتبط با آن انجام شود. همچنين اقتصاد كشور به سوي يك اقتصاد كم كربن برود. به عبارتي مي‌توان سياست‌هاي مربوط به كاهش آلودگي هوا و دي اكسيد كربن را بدون كاستن از رشد اقتصادي انجام داد.