تاثير راهبردهاي توسعه كارآفريني بر كاهش فقر: بررسي نقش ميانجي سرمايه اجتماعي

پژوهش حاضر، با هدف ارزيابي تأثير راهبردهاي توسعه كارآفريني بر كاهش فقر؛ با در نظر گرفتن نقش ميانجي سرمايه‌اجتماعي صورت پذيرفته است. اين پژوهش بر اساس معيار هدف در گروه پژوهش‌هاي كاربردي، بر اساس معيار زمان گردآوري داده‌ها در گروه پژوهش‌هاي پيمايشي و  يك پژوهش كمي مي‌باشد. اصلي‌ترين ابزار گردآوري اطلاعات‌ در اين پژوهش سه پرسشنامه (توسعه كارآفريني، كاهش فقر، سرمايه اجتماعي) است، طيف مورداستفاده در پرسشنامه طيف ليكرت بوده و جامعه آماري پژوهش شامل خانوارهاي تحت پوشش كميتة امداد امام خميني شهر شيراز مي‌باشد. حجم نمونه در اين پژوهش با استفاده از نرم‌افزار نمونه‌گيري سمپل پاور[1] برابر با 315 نفر و شيوه نمونه‌گيري در اين پژوهش نمونه‌گيري در دسترس مي‌باشد. ابزار تجزيه‌وتحليل اطلاعات پرسشنامه‌اي اين پژوهش نرم‌افزار آماري اس‌پي‌اس‌اس[2] و ايموس[3] است. به‌منظور تعيين وجود يا عدم وجود تأثير بين متغيرها و برآورد و تعميم نتايج به‌دست‌آمده از حجم نمونه به جامعه آماري از مدل رگرسيوني با متغير پنهان و مدل ميانجي جهت ارزيابي فرضيه‌هاي پژوهش استفاده شده است. با توجه به يافته‌هاي پژوهش، 39 درصد واريانس كاهش فقر توسط راهبردهاي توسعه كارآفريني تبيين شده است، بنابراين، مي‌توان كاهش فقر را بر اساس راهبردهاي توسعه كارآفريني پيش‌بيني كرد. متغيرسرمايه اجتماعي نيز بر كاهش فقر تأثير معناداري داشته است، 30 درصد واريانس كاهش فقر توسط سرمايه اجتماعي و 66 درصد واريانس سرمايه اجتماعي توسط راهبردهاي توسعه كارآفريني تبيين شده است، لذا مي‌توان سرمايه اجتماعي را بر اساس راهبردهاي توسعه كارآفريني در جامعه آماري پيش‌بيني كرد. همچنين، در تأثير راهبردهاي توسعه كارآفريني بر كاهش فقر؛ سرمايه اجتماعي نقش ميانجي جزئي داشته است.