چگونگي شكل ‌گيري آموزه عدالت اجتماعي در كليساي كاتوليك

تا قبل از شوراي واتيكان دوم، بحث عدالت اجتماعي به شكلي نظام‌مند در كليساي كاتوليك مطرح نبوده است و غالباً تحت تأثير تعاليم پولس بر عدالت فردي و معناي الهياتي آن تأكيد مي‌شد. عدالت در عهد قديم افزون بر اينكه فرايندي مبتني بر اطاعت ديده مي‌شد، ناظر به جنبه‌هاي اجتماعي هم بود. حضرت عيسي (ع) عدالت را شرط ورود به ملكوت دانست و اين بدان معناست كه عدالت فقط جنبه فردي ندارد؛ اما پولس بر عدالت فردي تأكيد مي‌كند كه به واسطه ايمان به مسيح و از طريق فيض حاصل مي‌شود. به همين دليل عدالت احتماعي بعد از پولس جايگاه چنداني در مسيحيت ندارد. در دوره قرون وسطا، در الهيات توماس آكويناس رويكرد عقلي به عدالت مطرح مي‌شود و از قرن نوزدهم به‌ويژه در قرن بيستم، وقايعي در مسيحيت رخ مي‌دهد كه كليساي كاتوليك به‌تدريج براي بازيابي هويت خود، به مسائل اجتماعي و عدالت‌محور سوق پيدا مي‌كند: مطالبات اجتماعي از جمله حقوق كارگران، نظريه‌پردازي الهي‌دانان كاتوليك در دوره مدرن، اتخاذ رويكرد آكادميك به اخلاق اجتماعي و ظهور الهيات رهايي‌بخش آمريكاي لاتين، موجب شكل‌گيري آموزه عدالت اجتماعي در كليساي كاتوليك شد.