مناسكي ‌شدن و تمايز مناسك از غيرمناسك در دين ‌پژوهي

شناسايي برخي كنش‌ها در جايگاه مناسك در يك بافت، از مهم‌ترين مسائل در دين‌پژوهي به‌مثابه حوزه‌اي ميان‌رشته‌اي است؛ از اين‌رو هدف نوشتار حاضر، بررسي چگونگي تمايز مناسك از كنش عادي با استفاده از رويكردي بديع و برگرفته از چند رشته است. رويكرد موردنظر تلفيقي از مفاهيم مناسك، بدن‌مندي، فضامندي، حافظه و نيّت‌مندي است كه آنها را ذيل روند مناسكي‌شدن به‌مثابه امري براي تمايز مناسك از غيرمناسك قرار مي‌دهيم. در جستار حاضر با تحليل مفاهيم و نظريه‌ها به ‌صورت ‌مرحله‌اي، فاتحيتِ برخي كنش‌ها در شناساندنِ خود در جايگاه مناسك را بررسي مي‌كنيم. بررسي‌ها نشان مي‌دهد از خلال مناسكي‌شدن تلفيقي، فضايي مناسكي توليد شده است كه در آن برخي كنش‌ها توسط بدنِ مناسك‌گزاران معنادار مي‌شود و از عملي عادي به كنشي مناسكي تبديل مي‌شوند. در پايان نيز نتيجه مي‌گيريم يكي از اصلي‌ترين مؤلفه‌هاي تمايز مناسك از غيرمناسك و شكل‌گيري مناسك فاتح، تربيت بدني مناسك‌گزاران از طريق موقعيت‌هاي مقطعي مناسكي براي حجيت‌بخشي به مناسك ابداعي است.