نقش پاشاهاي بغداد در جنگ‌ هاي ايران عصر قاجار و عثماني (مطالعه موردي بررسي سياست ‌هاي نجيب پاشا در كربلا)

نقش واليان بغداد از موضوعات مهم در مناسبات ايران و عثماني دوره قاجاريه است. اداره عراق به واسطه دوري از مركز، وجود اقوام مختلف و اماكن زيارتي شيعه و همجواري با ايران دشوار بود و واليان منصوب تلاش مي كردند با دامن زدن به اختلافات ميان ايران و عثماني قدرت سياسي و مالي خود را تقويت كنند. از اواسط  قرن نوزدهم و انجام اصلاحات در قلمرو عثماني، تلاش شد با انتصاب والياني همچون نجيب پاشا، اداره آنها با استانبول هماهنگ گردد. اما سياست انقباضي پاشا در بغداد موجب ايجاد بحران سياسي شد. براين اساس، پژوهش حاضر در صدد پاسخ به اين پرسش است كه نجيب پاشا در دوران واليگري خود بر بغداد در تفرقه افكني ميان ايران و عثماني چه سياستي اتخاذ كرد. براساس رويكرد توصيفي- تحليلي و نگاه تمركزگرايي، واليان بغداد و به تبع آن نجيب پاشا، تهديد امنيتي از ناحيه ي ايران و ايرانيان ساكن در عراق را براي جايگاه خود، بسيار مؤثر مي ديدند. بنابراين، در جهت گيري سياسي سعي داشتند از اين فضاي فكري دربار استانبول در راستاي منافع خود استفاده كنند. همچنين، با تكيه بر انديشه تمركزگرايي و پيوند ناگسستني امپراتوري و حذف عناصر از بين برنده ي آن، تلاش مي كردند تا سركوب و قتل عام مردم كربلا را مشروع و لازم قلمداد كنند.