ديپلماسي دوگانه ايران در جريان جنبش ‌ظفار (1354-1344ش./1975-1965م.)

جنبش‌ ظفار10سال به ‌طول انجاميد، ابتدا تحت ‌تأثير ملي‌گرايي عربي به ‌رهبري جمال‌ عبدالناصر قرار گرفت و پس ‌از شكست اعراب از اسرائيل (1967م.)، به ‌سمت بلوك شرق گراييد. با ورود سلطان ‌قابوس به‌‌ صحنه سياسي عمان (1970م)، اندكي پيش از خروج انگلستان از خليج ‌فارس، ايران با كمك انگليس ‌و امريكا به ‌سركوب جنبش پرداخت. نفوذ جريان انديشه ملي‌گرايي عربي و كمونيسم، به‌ ترتيب دو چالش عمده در اين دهه بود كه در تعيين رفتار سياسي ايران نسبت‌ به جنبش نقش داشت. مسأله اصلي اين پژوهش پاسخ به اين سوال است كه چرا ايران با وجود تأييد حقانيت رهبر مذهبي جنبش، تلويحاً اعلام بي‌طرفي كرد اما با برآمدن سلطان قابوس، مستقيماً در سركوب آن مشاركت نمود؟ يافته‌ها نشان‌ مي­دهد، چالش‌هاي ياد شده بر رويكرد ايران تأثير بنيادي داشت و ايران در طول رخداد مذكور دو رفتار متفاوت در پيش گرفت؛ نخست با هدف عدم تقويت مواضع جنبش در برابر غرب، موضع بي‌طرفي مثبت را برگزيد و ضمن تأييد حقانيت مخالفان سلطان، اقدامي نكرد؛ سپس به ‌منظور تثبيت موقعيت سلطان جديد و مقابله با توسعه نفوذ بلوك شرق، اقدام به سركوب آن نمود. داده‌هاي ‌مقاله به‌ صورت كتابخانه‌اي و اسنادي گردآوري و به شيوه توصيفي_‌تحليلي تدوين و نگارش شده است.