تاثير ادراك نظام شناختي دولت هاي يازدهم و دوازدهم از مذاكرات هسته اي ايران با غرب

بررسي نظام شناختي سياست‌مداران و سياست‌گذاران يكي از مهم‌ترين قالب‌هاي شناخت و بررسي رفتارها، كنش‌ها و تصميم‌گيري‌هاي اين افراد است. نظام شناختي افراد به‌معناي ادراك، نوع جهان‌بيني، باورها و ارزش‌ها و همچنين گفتمان‌هاي حاكم بر اين باورها نقش و تأثيرات بسيار عميقي در اين فرايند دارند. الگوي‌هاي تصميم‌گيري هسته‌اي جمهوري اسلامي ايران به‌عنوان بزرگ‌ترين مسئله سياست خارجي در دوران پساانقلاب، به‌صورت غيرقابل‌انكاري تحت تأثير روان‌شناسي شناخت، كيش شخصيتي، ساخت‌هاي ادراكي و سبك رهبري سياست‌مداران حاكم در اين عرصه بوده است. در پژوهش حاضر، ما به دنبال بررسي و فهم نظام شناختي دولت تدبير و اميد و تأثيرات آن در رويكردهاي سياسي و تصميمات اتخاذشده ايران درقبال پرونده هسته‌اي و مذاكرات با غرب هستيم. ازاين‌رو، پرسش اصلي اين پژوهش اين است كه ادراك نظام شناختي دولت‌هاي يازدهم و دوازدهم ايران چه تأثيراتي در رويكرد‌هاي سياسي اتخاذشده درقبال مذاكرات هسته‌اي ايران با غرب داشته است؟ در اين پژوهش از روش كيفي با رويكرد توصيفي و تحليلي استفاده شده است. شايان ذكر است ابزار گردآوري داده نيز فيش‌برداري و خوانش كتاب‌ها، مقالات و سايت‌هاي اينترنتي است. به‌دليل اكتشافي بودن پژوهش از دادن فرضيه پرهيز مي‌شود. درنهايت با تحليل داده‌هاي توصيفي مي‌توان بيان كرد كه نظام شناختي و گفتمان‌هاي حاكم بر باور اين دولت، در دگرگوني رويكرد سياسي ايران درقبال مذاكرات هسته‌اي با غرب از تقابل به تنش‌زدايي تأثيرگذار بوده است.