قدرت نرم چين و راهبرد آن در غرب آسيا

ظهور اقتصادي روزافزون چين سبب ايجاد حساسيت در افكار عمومي جهان نسبت به ماهيت توسعه اين كشور شده است. چيني‌ها تلاش كرده‌اند با كاربست تمامي ابزارهاي موجود، رويه‌هاي نگران‌كننده اين‌چنيني را خاتمه دهند و در پي ارائه تصويري صلح‌آميز از خود باشند. در اين مسير، يكي از مهم‌ترين ابزارهاي ديپلماتيك پكن، استفاده از منابع قدرت نرم و ابزارهاي آن در سياست‌هاي توسعه‌اي خود بوده است. اين مقاله با تحليل مفهوم قدرت نرم و بررسي مباني آن در روابط بين‌الملل آغاز مي‌شود و در ادامه مولفه‌هاي قدرت نرم در نسخه چيني آن را بررسي مي‌كند. سوال اصلي مقاله اين است كه غرب آسيا چه جايگاهي در راهبرد قدرت نرم چين دارد و از چه منابعي براي تحقق اهداف خود در اين منطقه استفاده مي‌كند؟ در پاسخ به سوال اصلي، فرضيه مقاله اين است كه نسخه چيني قدرت نرم تفاوت‌هاي قابل‌توجهي با ايده نخستين مدل آمريكايي دارد. درواقع چيني‌ها نسخه آمريكايي قدرت نرم را وارد كرده و آن را با توانمندي‌ها، ظرفيت‌ها و فلسفه سياسي خود تعديل، تقويت و به‌عبارتي داخلي‌سازي كرده‌‌اند. ردپاي قدرت نرم چين در غرب آسيا در سه حوزه قابل‌رديابي است: منبع اول قدرت نرم اين كشور در غرب آسيا، ماهيت فرهنگي دارد. منبع دوم به قدرت نرم سياسي مربوط است كه ازطريق سياست «ميانجي‌گري» و با تكيه بر «بن‌مايه‌هاي ايدئولوژيك كنفوسيوسيسي» اعمال مي‌شود. منبع سوم نيز به قدرت نرم اقتصادي چين برمي‌گردد و ازطريق سه ابزار «تبادلات انرژي»، «سرمايه‌گذاري‌هاي خارجي» و ابتكار «كمربند-راه» محقق مي‌شود. روش پژوهش در تحقيق حاضر، توصيفي- تحليلي است و از داده‌هاي كتابخانه‌اي براي گردآوري داده‌ها استفاده شده است.