رقابت‌هاي منطقه‌اي و ديپلماسي اقتصادي چين در زيرسيستم خليج‌فارس در سده بيست و يكم

جهت‌گيري نوين قدرت‌هاي بزرگ در آغاز سده بيست‌ويكم و توجه بيشتر آن‌ها به مؤلفه‌هاي اقتصادي و نفوذ در مناطق استراتژيك جهان موجب شده رقابت ميان قدرت‌ها روزبه‌روز افزايش يابد. در اين دوره كشورها به‌جاي توجه محض به ژئوپليتيك بر ژئواكونومي تأكيد مي‌كنند و تقويت روندهاي منطقه‌اي نيز موجب اهميت يافتن ديپلماسي اقتصادي در سطوح منطقه‌اي شده است. با توجه به پيشگامي چين در ديپلماسي اقتصادي منطقه‌اي، هدف اين مقاله بررسي دلايل تسهيل ديپلماسي اقتصادي چين در زيرسيستم خليج‌فارس است. اين نوشتار با طرح اين پرسش كه چه عواملي در تعيين ديپلماسي اقتصادي چين در زيرسيستم خليج‌فارس در سده بيست‌ويكم مؤثر بوده است؟ با اتكا به روش توصيفي- تبييني و رويكرد موازنه‌سازي منطقه‌اي بر اين نظر است كه رقابت‌هاي منطقه‌اي در زيرسيستم خليج‌فارس در دو بخش رقابت‌هاي درون‌منطقه‌اي ميان كشورهاي منطقه و رقابت ميان قدرت‌هاي بزرگ در اين منطقه بستر و شرايط لازم را براي تسهيل ديپلماسي اقتصادي چين در اين منطقه مهيا كرده است. يافته‌‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه چين در سال‌هاي اخير در راستاي تسهيل ديپلماسي اقتصادي همواره محور سياست خارجي خود را مبتني بر تقويت مناسبات پايدار با ساير كشورها و تحكيم روابط حسنه با همسايگان و حل‌وفصل مشكلات در سطح منطقه‌اي و بين‌المللي قرار داده است و با ايجاد توازن ميان قدرت‌هاي منطقه تلاش كرده منافع خصوصا ديپلماسي اقتصادي خود را پيش ببرد.