اثر رزمارينيك اسيد بر بروز سندروم محروميت از مورفين در موش كوچك آزمايشگاهي

زمينه و‌ هدف: شواهد حاكي از اثرات مفيد پلي‌فنول‌هاي گياه بادرنجبويه دركنترل سندروم محروميت از مورفين است. اثرات رزمارينيك‌اسيد به عنوان يكي ازفعال‌ترين اجزاء زيستي گياه بادرنجبويه تاكنون به تنهايي درزمينه سندروم محروميت اپيوئيدها مطالعه نشده و بنابراين، اين مطالعه با هدف بررسي اثر رزمارينيك‌اسيد براين سندروم در يك مدل حيواني انجام شد. روش‌‌كار: جهت القاي وابستگي، مورفين سه بار درروز (به ترتيب با دوزهاي 50، 50 و 75 ميلي‌گرم‌ بركيلوگرم) به مدت 3 روز به صورت داخل صفاقي تزريق شد. درروز چهارم بعداز مورفين، جهت القاي سندروم ترك، نالوكسون تجويزشد. دوزهاي مختلف استاندارد رزمارينيك اسيد (5، 10 و 20 ميلي‌گرم‌ بركيلوگرم) به عنوان تيمارهاي فعال، كلونيدين و سالين (كنترل منفي) در گروه‌هاي مختلف و مجزاي 8تايي، 30 دقيقه قبل از نالوكسون تزريق شدند. سطوح اضطراب، تحريك‌پذيري وآستانه تحمل‌پذيري درد به ترتيب توسط آزمون‌هاي ماز بعلاوه اي شكل، ميدان باز و صفحه داغ پس از تزريق نالوكسون بررسي شدند. يافته‌ها: كلونيدين و رزمارينيك اسيد با دوز 20 توانستند به شكل معني‌داري ميزان حضور موش در بازوي باز ماز بعلاوه‌اي شكل را افزايش دهد (0/001  p). تحريك‌پذيري و فعاليت حركتي درموش مبتلا به سندروم ترك درگروه‌هاي دريافت‌كننده 10 و 20 رزمارينيك‌اسيد و كلونيدين به طور معني‌داري كاهش و آستانه حس درد افزايش پيدا كرد (0/05  p) و تفاوت معني‌داري ميان گروه رزمارينيك‌اسيد 20 و كلونيدين نبود.نتيجه‌گيري: اين نتايج به وضوح نشان مي‌دهد كه دوزهاي متوسط به بالاي رزمارينيك‌اسيد ( 10ميلي‎گرم بركيلوگرم) در سركوب بروز سندروم ترك مورفين به اندازه كلونيدين مؤثر است و مي‌تواند به عنوان كانديدي در كارآزمايي‌هاي باليني آينده مورد بررسي قرار گيرد.