اثر تزريق داخل هيپوكامپي اوركسين A و آنتاگونيست‌هاي گيرنده‌هاي ۱ و ۲ اوركسين بر حافظه اجتنابي غيرفعال، هماهنگي و تعادل حركتي

زمينه و هدف: هدف پژوهش مسدودكردن گيرنده‌هاي اوركسين در ناحيه هيپوكامپ و بررسي تغييرات حافظه اجتنابي غيرفعال، هماهنگي حركتي و حفظ تعادل در عدم وجود اثرگذاري اوركسين مي‌ باشد. اثر تزريق داخل هيپوكامپي آنتاگونيست‌ گيرنده دو اوركسين JNJ-10397049 بر حافظه اجتنابي غيرفعال، هماهنگي و تعادل حركتي در مطالعات قبلي بررسي نشده بود كه در اين پژوهش به آن پرداختيم. روش‌ ها: ۲۰ سر موش صحرايي نر بالغ به وزن ۲۵۰-۲۲۰ گرم به طور تصادفي به چهار گروه تقسيم شدند و به ترتيب سالين، اوركسين A، اوركسين A و آنتاگونيست گيرنده يك اوركسين، اوركسين A و آنتاگونيست گيرنده دو اوركسين به صورت داخل هيپوكامپي دريافت كردند. ارزيابي حافظه و هماهنگي حركتي به ترتيب با دستگاه‌هاي شاتل باكس و روتارود انجام شد. يافته‌ ها: ميانگين تاخير در ورود به ناحيه تاريك و مجموع زمان حضور حيوان در ناحيه روشن شاتل باكس در گروه دريافت كننده اوركسين نسبت به گروه كنترل افزايش و در گروه‌هاي دريافت كننده اوركسين و آنتاگونيست‌هاي گيرنده‌هاي اوركسين نسبت به گروه دريافت كننده اوركسين كاهش معني‌داري (P 0/01 ) نشان داد. زمان مقاومت در هماهنگي و تعادل حركتي در ۳۰ دقيقه پس از تزريق در گروه دريافت كننده اوركسين نسبت به گروه كنترل افزايش و در گروه‌هاي دريافت كننده اوركسين و آنتاگونيست‌هاي گيرنده‌هاي اوركسين نسبت به گروه دريافت كننده اوركسين كاهش معني‌داري P 0/01 يافت. نتيجه ‌گيري: به ‌نظر مي‌رسد اوركسين در هيپوكامپ سبب بهبود بازيابي حافظه اجتنابي غيرفعال و هماهنگي و تعادل حركتي شده و آنتاگونيست‌هاي گيرنده‌هاي يك و دو اوركسين در اين دو فرآيند اختلال ايجاد مي‌كنند.