بررسي دو روش كاربردي براي مدلسازي پديده عود در مطالعات پيش باليني

امروزه اعتياد به مواد مخدر به عنوان يك بيماري مزمن عودكننده شناخته مي شود كه همراه با رفتارهاي تكراري و اجباري فرد در مصرف ماده مخدر و رفتارهاي جستجوگرايانه، با وجود اطلاع از پيامدهاي منفي آن تعريف مي شود. پايبندي فرد به اجتناب از پرهيز در مصرف مواد مخدر اغلب به عنوان عود تلقي مي‌شود و شامل فرآيندي است كه طي آن فرد به الگوهاي رفتاري قديمي و مصرف مواد باز مي گردد. يكي از نگراني ‌هاي اصلي در درمان اعتياد، نرخ بالاي عود، حتي طي يك دوره كوتاه پس از درمان مي‌ باشد. سه عامل مواجهه با خود دارو، مواجهه با نشانه ‌هاي مصرف دارو و رويارويي با استرس در حصول عود دخيل هستند. براي بررسي و پرداختن به مسئله عود، تلاش هاي زيادي در ايجاد روش هاي خاموشي-بازگشت در حيوانات آزمايشگاهي انجام شده است. مدل سازي يك اختلال رواني انساني مانند اعتياد در حيوانات به دليل پيچيدگي آن به طور كامل امكان پذير نيست. با اين حال، مي ‌توان مباحث روانشناختي انساني را به صورت عيني و رفتاري با پارامترهاي قابل اندازه ‌گيري در حيوان آزمايشگاهي شبيه‌ سازي كنيم. مدل هاي حيواني عود كه در دهه ‌هاي گذشته توسعه يافته ‌اند به طور قابل توجهي به روشن كردن اين پديده نوروبيولوژيك كمك كرده‌ اند. بر اين اساس دو مدل اصلي حيواني براي پديده بازگشت پيشنهاد شده است كه عود را بر اساس رفتارهاي جستجوگرايانه وهمچنين مصرف مواد مدل سازي مي ‌كنند. اين ها شامل دو مدل خود تجويزي مواد و ترجيح مكان شرطي مي باشد كه در اين مقاله مروري به تجزيه و تحليل و توصيف اين دومدل در راستاي پديده بازگشت پرداخته شده است.