نانوبادي ها و روش هاي افزايش نيمه عمر آن ها

توسعه قطعات آنتي بادي جهت رفع مشكلات ناشي از آنتي ‌بادي هاي تجاري از قبيل اندازه بزرگ آن ها و فرآيندهاي توليد پر هزينه و زمان ‌بر درحال گسترش است. يكي از اين قطعات، نانوبادي ها مي باشند كه در سرم خانواده شترسانان يافت مي ‌شوند. نانوبادي ها به ‌عنوان كوچكترين قطعه عملكردي آنتي ‌بادي ها، كاربردهاي بسياري را در تشخيص و درمان بيماري هاي مختلف بويژه سرطان هاي جامد دارند. بااين حال اندازه كوچك آن ها، سبب دفع سريع آن ها از گردش خون بعد از تجويز شده كه منجر به محدوديت استفاده از آن ها در بالين مي شود. براي رفع اين مشكل، روش هاي مختلفي جهت افزايش نيمه عمر پلاسمايي پروتئين هاي درماني با اندازه كوچك پيشنهاد شده است كه بطوركلي بااستفاده از دو سازوكار (1) بازگردش اندوزومي گيرنده نوزادي قسمت قابل كريستاله شدن ايمنوگلوبين ها و (2) افزايش حجم هيدروديناميكي استفاده مي ‌كنند. سازوكار اول به ‌صورت طبيعي در بدن منجربه افزايش نيمه عمر پلاسمايي ايمنوگلوبين ها و آلبومين مي ‌شود. اتصال شيميايي به پليمرهاي مصنوعي، اتصال ژنتيكي به پپتيدهاي شبه ‌پليمري و تكرار دوتايي از توالي نانوبادي از مجموعه روش هايي هستند كه با سازوكار دوم منجر به افزايش نيمه عمر پلاسمايي نانوبادي ها مي ‌شوند. در اين مقاله مروري، ابتدا به ‌طورمختصر به معرفي نانوبادي ها پرداخته و سپس روش هاي افزايش نيمه عمر پلاسمايي آن ها به ‌طورمفصل بحث خواهد شد.