اثرات متناقض منتول بر احتراز غيرفعال و حافظه فضايي در موش صحرايي

زمينه و هدف: منتول بيشتر بخاطر اثرات محيطي آن مانند تحريك گيرنده ‌هاي سرما، تعديل درد و اثرات ضدالتهابي شناخته مي شود و اثرات مركزي آن كمتر شناخته شده اند. در اين تحقيق اثرات حاد و مزمن منتول، به ترتيب بر يادگيري-فراخواني احتراز غيرفعال و حافظه فضايي، مطالعه شد. روش ها: ابتدا دوزي از منتول كه تجويز سيستميك آن بطور حاد فعاليت حركتي را تغيير نمي دهد تعيين شد. سپس، موش هاي صحرايي تك دوز منتول يا حلال را با تزريق داخل صفاقي قبل از جلسه آموزش يا فراخواني آزمون احترازي غيرفعال دريافت كردند. در يك گروه، همزمان با منتول، بيكوكولين (يك ميلي گرم بر كيلوگرم) نيز قبل از آموزش تزريق شد. براي مطالعه تاثير تيمار مزمن منتول بر حافظه فضايي، موش هاي صحرايي بطور روزانه منتول يا حلال را طي 12 روز قبل از هر جلسه آزمون حافظه فضايي دريافت كردند. يافته‌ ها: دوز 40 ميلي گرم بر كيلوگرم منتول فعاليت حركتي را در آزمون ميدان باز تغيير نداد ولي دوزهاي بالاتر، فعاليت حركتي را بطور معني ‌دار كاهش دادند. تجويز منتول قبل از آموزش، يادگيري و فراخواني حافظه احترازي را كاهش داد كه با تجويز همزمان بيكوكولين مهار گرديد. تجويز منتول قبل از جلسه آزمون، تاثيري بر فراخواني حافظه ترس نداشت. تجويز مزمن منتول حافظه مرجع و كاري را در آزمون فضايي بهبود بخشيد.   نتيجه ‌گيري: ظاهراً منتول با تحريك گيرنده ‌هاي گابا باعث تضعيف يادگيري و فراخواني حافظه ترس مي ‌شود. ممكن است تاثير شناخته شده منتول در كاهش اضطراب، همچنين بطور غير مستقيم در بهبود حافظه فضايي توسط منتول دخيل باشد كه تاييد آن نياز به مطالعات بيشتر دارد.