تاثير تحريك مسير شافر جانبي هيپوكامپ با فركانس‌ بالا بر تثبيت حافظه فضايي در موش‌هاي آزمايشگاهي نر

زمينه و هدف: يك يادگيري جديد زماني به حافظه طولاني مدت سپرده مي‌شود كه فرايند تثبيت حافظه را طي كند. بعد از يادگيري، زمانيكه فرد در حالت استراحت يا خواب است، امواج تيز ريپل (sharp wave ripples) در لوب گيجگاهي شكل مي‌گيرد. در لايه مولكولي هيپوكامپ ظهور اين امواج با پلاستيسيته سيناپسي و تثبيت حافظه درارتباط است. اين مطالعه‌ به بررسي اثر تحريك الكتريكي مسير شافر جانبي هيپوكامپ با فركانس بالا بر تثبيت حافظه در حيوان هوشيار مي‌ پردازد. روش‌ها: با كمك جراحي استرئوتاكسي الكترودهاي تحريكي در مسير شافر جانبي و الكترودهاي ثبت در ناحيه  CA1 در  موش‌هاي نر نژاد ويستار كاشته و بعد از تاييد ثبت الكتروفيزيولويك، توسط سيمان دندانپزشكي به جمجمه ثابت شدند. بعد از بهبودي، يادگيري فضايي با استفاده از ماز آبي موريس طي سه روز متوالي ايجاد شد. تحريك الكتريكي (با فركانس 200 هرتز) دو ساعت بعد از هر جلسه يادگيري (پس-يادگيري) انجام شد و در روز چهارم حافظه فضايي مورد بررسي قرار گرفت.يافته‌ها: نتايج نشان داد كه تحريك مسير شافر جانبي با فركانس بالا باعث تقويت فزاينده دامنه اسپايك تجمعي در CA1 شد و تقويت سيناپسي طولاني مدت را به همراه داشت. اما تست رفتاري نشان داد كه تحريك مسير شافر جانبي تغييري در يادگيري و حافظه فضايي نسبت به گروه كنترل ايجاد نكرد. نتيجه‌گيري: اين يافته ‌ها نشان مي ‌دهد كه تحريك با فركانس بالا در مسير شافر جانبي باعث تقويت حافظه نمي ‌شود و تقويت سيناپسي شكل گرفته در ناحيه CA1 لزوما منجر به بهبود حافظه نمي‌ شود.