ارزيابي توانايي اراضي براي كشت گياه چغندرقند بهاره با استفاده از فناوري‌هاي زمين مرجع (مطالعه موردي: اراضي زراعي استان لرستان)

شناخت توانايي اراضي هر منطقه بسترساز اجراي الگوي‌كشت و استفاده‌ بهينه از شرايط محيطي است. هدف اصلي اين مطالعه شناسايي توانايي اراضي زراعي استان لرستان براي كشت بهاره چغندرقند است. در اين پژوهش از تركيب فرآيند تحليل شبكه‌اي (ANP)، منطق فازي و سامانه‌ي اطلاعات جغرافيايي (GIS) استفاده شد. در مجموع از 15 عامل شامل: شش عامل اقليمي، سه عامل توپوگرافي و شش عامل خاك براي شناسايي مكان‌هاي بالقوه مناسب كشت چغندرقند استفاده گرديد. بدين‌صورت كه پس از انتقال اطلاعات عوامل به محيط سامانه اطلاعات جغرافيايي لايه رستري آنها تهيه شد و سپس به كمك منطق فازي براساس نياز اكولوژيكي چغندرقند، فازي‌سازي شدند. به‌منظور تعيين ارزش وزني هر معيار، از رويكرد فرآيند تحليل شبكه‌اي استفاده شد. در نهايت لايه‌هاي نهايي به كمك تركيب لايه‌هاي وزن‌دار توليد شدند و به چهار طبقه خيلي ‌مناسب، مناسب، ضعيف و نامناسب تقسيم گرديدند. در نتايج مشخص شد كه 21/04 درصد از كل مساحت مورد مطالعه براي كشت چغندرقند در پهنه‌ خيلي‌‎مناسب و 76/75 درصد در پهنه‌ مناسب واقع شد و پهنه‌هاي ضعيف و نامناسب به‌ترتيب 4/18 و0/03 درصد به خود اختصاص دادند. از عوامل اقليمي: دماي بيشينه (27/02 درصد) و بارش مؤثر (15/55 درصد)، توپوگرافي: جهت شيب (50/19 درصد) و شيب (18/55 درصد) و خاك: نيتروژن كل (99/99 درصد)، ماده آلي (100درصد) و فسفر قابل‌دسترس (29/39 درصد) بيشترين محدوديت (پهنه‌ ضعيف و نامناسب) براي كشت چغندرقند بهاره در اراضي مورد مطالعه ايجاد كردند.