واكاوي فرايند توليد معنا در سوره «المُلك»(با تأكيد بر رويكرد ساختارگرايي)

تحليل ساختگرا با ارزيابي سطوح درون ماندگار متن امكان دستيابي به برداشتي جديد را بر اساس نظام حاكم بر متن فراهم مي كند اين شاخه از تحليل مي تواند در كنار دانش هاي ديگر زبان شناسي جايگاه ويژه اي براي مطالعات قرآني به خود اختصاص دهد. بررسي ساختاري سوره هاي قرآن و تبيين آن بر اساس دوگانگي هاي ساختي از روابط هم نشيني و جانشيني مسأله پژوهش حاضر است. ازاينرو نگارندگان درصددند تا با روش توصيفي- تحليلي و بر اساس مفاهيم نظري فرديناند دو سوسور به كشف تقابل هاي معنايي در متن و مناسبات آن درآيات بر محور جانشيني و هم نشيني بپردازند. بررسي ها نشان مي دهد در اين سوره مؤلفه هاي زباني- معنايي در زنجيرهاي خطي و جايگزين شده سبب پيوستگي، تداوم، تنوع و گسترش معنا در محورهاي مختلف سوره « الملدك » شده است. تقابل ميدان خالق قادر و مخلوقي مملوك تقابل كلان اين سوره است كه در زيرمجموعه آن تقابل هاي ديگري از قبيل تقابل ميدان آفريدگان متمرد/كافر و آفريدگان فرمانبردار/ مؤمن و ويژگي ها و اوصاف هركدام، تقابل ميان معبود توانا و معبود ناتوان و نيز تقابل هاي فرعي مانند تقابل ميان مرگ و زندگي، آسمان و زمين در سطوح پايين تر يافت مي شود. محورهاي چهارگانه معنايي سوره در قالب ها و سطوح زباني متعدد از قبيل، استمرار معنا، تجرد و تجسم تصويري، اسلوب حصر، استفهام انكاري، تكرار و... بازنمايي شده است.