تأملي در نظام معرفت‌شناسي دانشجويان در باب خدا (يك مطالعۀ پديدارشناسانه)

هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، «تأملي در نظام معرفت‌شناسي دانشجويان در باب خدا» بود. روش: اين پژوهش در چارچوب روش تحقيق كيفي و از نوع پديدارشناسانه بود. جامعۀ آماري، كل دانشجويان دانشگاه شهيد باهنر بود كه 17 دانشجو با روش نمونه‌گيري داوطلب- هدفمند و اصل اشباع نظري انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مصاحبۀ نيمه ساختاريافته بود. روش تجزيه و تحليل داده‌ها، كلايزي بود. يافته‌ها: اين پژوهش در نظام معرفت‌شناسي دانشجويان در باب خدا، به چهار مضمون اصلي در ابعاد اعتقادي، شناختي، ارتباطي و معنابخشي با هشت زيرمضمون و 161 كد دست يافت. در اين ابعاد مي‌توان دانشجويان را در دو محور قرار داد؛ در بعد اعتقادي، هر دو گروه به خدا و هستي‌بخشي او اعتقاد دارند. در بعد شناختي، گروه اول شناخت كمي نسبت به خدا و مهم‌ترين دستورات خدا و عمل خدا در رابطه با انسان دارند. اين گروه در ارتباط معنوي خود با خدا، به خصوص در انجام واجبات و دستورات الهي دچار تزلزل‌اند. دستۀ دوم، آگاهي و دانش و شناخت كافي نسبت به خدا دارند؛ ارتباط معنوي خوبي با خدا دارند؛ هر چند مشكلات و فشارهاي زندگي ممكن است گاهي رابطۀ برخي از آنها را با خدا خدشه‌دار كند، اما معمولاً با دلايل خود مبني بر مصلحت و تدابير خيرانديشانه خدا به حالت اوليه خود بازمي‌گردند. همچنين هر دو گروه در ارتباط عاطفي يا الگوي تعاملي دوستانۀ خود با خدا استوارند. هر دو گروه زندگي را در پرتو وجود خدا معنادار مي‌دانند. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاكي از آن بود كه هر چند حداكثر دانشجويان شناخت خوبي نسبت به خدا و عمل خدا در رابطه با انسان و همچنين ارتباط معنوي خوبي هم با خدا داشتند، اما در باب دانشجوياني كه دچار ضعف در مباني شناختي نسبت به خدا و ارتباط معنوي با خدا مي‌باشند، نگراني فزاينده‌اي وجود دارد و به طور حتم اين گروه به توجه ويژه و ياري بيشتري در اين عرصه نيازمندند.