ارزيابي تأثير روايت درماني مسير شغلي بر ارتقاء تأمل بر پروژه زندگي و حس پيوستگي دانشجويان فارغ‌التحصيل دانشگاه حضرت معصومه(س)

هدف: هدف پژوهش حاضر، ارزيابي تأثير روايت درماني مسير شغلي بر ارتقاء تأمل بر پروژۀ زندگي و حس پيوستگي در دانشجويان فارغ‌التحصيل دختر دانشگاه حضرت معصومه(س) بود. روش: طرح پژوهش، نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون – پس‌آزمون و گروه كنترل بود. جامعۀ پژوهش شامل كليه دانشجويان فارغ‌التحصيل در مقطع كارشناسي در طي سال‌هاي تحصيلي 1398-1399 بودند. تعداد30 نفر از فارغ‌التحصيلان داوطلب كه نمره‌اي كمتر از نقطه برش در مقياس تأمل بر پروژۀ زندگي و مقياس حس پيوستگي كسب كردند انتخاب و بر اساس نمونه‌گيري تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هركدام با 15نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش 9جلسه هفتگي( هر جلسه90دقيقه ) روايت درماني مسيرشغلي ككران (1997) را دريافت كردند اما گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكردند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از مقياس تأمل بر پروژۀ زندگي و مقياس حس پيوستگي پيش از شروع مداخله و پس‌ازآن، از افراد هر دو گروه آزمايش و كنترل جمع‌آوري شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري 23-SPSS و روش تحليل كواريانس چند متغيره تحليل شد. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل كواريانس نشان داد روايت درماني موجب افزايش تأمل بر پروژۀ زندگي و حس پيوستگي مي‌شود. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش، مي‌توان نتيجه گرفت كه روايت درماني مسير شغلي مي‌تواند به‌عنوان روش مداخله‌اي مناسب براي ايجاد حس طرحمندي در فارغ‌التحصيلان با محوريت تأمل بر پروژۀ زندگي و حس پيوستگي به كار رود.