تحليل فضايي تاب‌آوري مناطق شهري در برابر زلزله (مطالعه موردي: شهر كرمانشاه)

گسترش جمعيت شهرنشيني به بيش از دو سوم جمعيت جهان تا سال ۲۰۵۰ ازيك ‌طرف و پيش بيني رشد ريسك مخاطرات طبيعي در آينده از طرف ديگر، لزوم توجه مديران، برنامه‌ريزان و سياست گذاران شهري را به مسئله تاب آوري بيشتر جوامع در مواجهه با مخاطرات طبيعي به نمايش مي گذارد. ازاين‌رو هدف پژوهش حاضر، تحليل فضايي تاب‌آوري مناطق شهري در برابر زلزله در شهر كرمانشاه است. پژوهش حاضر از نوع كاربردي و به لحاظ روش انجام توصيفي - تحليلي است. جامعه آماري پژوهش شهروندان شهر كرمانشاه است كه با استفاده از فرمول كوكران 385 نفر به‌عنوان نمونه آماري انتخاب گرديد. جمع آوري داده ها با استفاده از پرسشنامه صورت گرفته است و از روش هاي توصيف فراواني ابعاد و گويه ها و آزمون هاي تي تك نمونه اي، فريدمن و كروسكال واليس و روش CV جهت تحليل داده ها استفاده شده است. يافته هاي نشان مي دهد؛ تاب آوري شهر كرمانشاه در همه شاخص ها (آگاهي، دانش، مهارت، نگرش و سرمايه اجتماعي ) در حد متوسط است ، همچنين شاخص نگرش بيشترين اهميت را در تاب آوري داشته است و شاخص‌هاي؛ آگاهي، سرمايه اجتماعي، دانش و مهارت در رتبه هاي بعدي قرار دارند. نتايج آزمون كروسكال واليس هم نشان مي دهد، تفاوت معنادار بين مناطق هشت گانه در كلانشهر كرمانشاه از لحاظ كل شاخص هاي تاب آوري وجود دارد و اينكه وضعيت مناطق هشت گانه در يك سطح نمي باشند. در بين شاخص ها بيشترين نابرابري مربوط به شاخص آگاهي و كمترين مربوط به شاخص سرمايه اجتماعي است. در كل تحليل فضايي تاب آوري در شهر كرمانشاه در حد متوسط و در بين مناطق تفاوت وجود دارد.