چهار مقطع چين شناسي در تاريخ ايران دوره اسلامي؛ از ورود اسلام تا انقلاب اسلامي 1357

در ميان انواع گوناگون تقسيم‌بندي تمدن بشري، تقسيم‌بندي به دو حوزه شرقي و غربي يكي از پذيرفته شده‌ترين الگوهاست. در حوزه شرقي تمدن بشري بي‌ترديد ايران و چين دو وزنه اصلي به شمار مي‌آيند كه از تداوم تاريخي كم نظيري برخوردارند و چگونگي روابط آنها داراي پيامدهاي اساسي براي كليت تمدن بشري بوده است. بررسي تحولات روابط ايران و چين در طول تاريخ اين دو كشور مورد توجه پژوهش‌هاي متعددي بوده اما موضوع كيفيت شناخت از چين در ميان ايراني‌ها تا به حال مورد توجه مستقل قرار نگرفته. اين پژوهش با تمركز بر موضوع كيفيت شناخت ايراني‌ها از چين در تاريخ ايران دوره اسلامي، به دنبال ترسيم سير تحولي اين شناخت در دوره‌هاي مختلف تاريخي است. براي دست يافتن به اين هدف پژوهش حاضر با اتكا بر رهيافت «تاريخ‌گرايي» خواهد كوشيد سير تحولي شناخت ايراني‌ها از چين را به عنوان يك پديده منفرد تاريخي رديابي و برهه بندي و مفهوم‌پردازي كند. يافته‌هاي پژوهش حاضر حاكي از آن است كه سير تحولي شناخت ايراني‌ها از چين را مي‌توان به چهار مقطع مختلف تقسيم كرد؛ شناخت حماسي-اسطوره‌اي (قرون اول تا هفتم ق)؛ شناخت تعاملي-ارتباطي (قرون هفتم تا يازدهم ق)؛ شناخت مطالعاتي (نيمه دوم قرن دوازدهم و نيمه اول قرن سيزدهم ق)؛ شناخت دانشي (قرن چهاردهم ش)