بهينه‌سازي شبكه پايش كيفيت آب زيرزميني آبخوان رفسنجان با استفاده از الگوريتم زمين‌آماري كريجينگ و نقشه آسيب‌پذيري

توزيع مكاني داده‌هاي كيفيت آب زيرزميني و شبكه پايش منطقي كه معمولاً از چاه‌هاي پايش جمع‌آوري مي‌شود، براي مديريت منابع آب زيرزميني مورد نياز است. با اين حال، از آنجايي كه هزينه نگهداري شبكه‌هاي پايش آب زيرزميني بسيار زياد است، طراحي بهينه آن‌ها ضروري است. اين مطالعه با هدف يافتن يك شبكه پايش بهينه كيفي با حداقل تعداد چاه در آبخوان رفسنجان انجام شد تا بتواند توزيع فضايي كافي را از نظر كيفيت آب زيرزميني فراهم كند. براي اين منظور، هدايت الكتريكي به عنوان پارامتر كيفي در طراحي شبكه پايش در اين مطالعه انتخاب شد. در مرحله اول، براي شناسايي ريسك و ارزيابي آسيب‌پذيري آبخوان از روش DRASTIC استفاده شد. سپس ميانگين انحراف معيار كريجينگ به عنوان معياري براي تعيين چگالي شبكه مورد استفاده قرار گرفت و رويكرد مبتني بر GIS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. در اين مرحله، نيم‌تغييرنما‌ها براي تعيين بهترين معيارهاي دقت مدل، ميانگين خطاي استاندارد (ASE)، خطاي ريشه ميانگين مربعات (RMSE) و خطاي ريشه ميانگين مربعات استاندارد شده (RMSSE) مورد آزمايش قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه مدل كروي به دليل RMSSE نزديك به يك، ASE نزديك به RMSE و RMSE كمتر، از ساير مدل‌ها قابل اعتمادتر است. همچنين بر اساس اعتبارسنجي متقاطع داده‌ها و نقشه پايش كيفي حاصل از همپوشاني نقشه‌هاي پيش‌بيني و خطاي استاندارد با نقشه دراستيك، 60 حلقه چاه به‌عنوان ايستگاه پايش كيفيت آب زيرزميني براي سفره آب رفسنجان كافي بود. حذف 10 حلقه چاه در بخش‌هاي مختلف آبخوان و افزودن 6 حلقه چاه در شمال غرب آبخوان به تكميل شبكه پايش كيفي كمك مي‌كند.