مطالعه عملكرد كودهاي شيميايي اوره و سولفات پتاسيم بر فرسايش آبي خاك‌ها با دستگاه شبيه‌ساز باران (مطالعه موردي: منطقه حيدره همدان)

فرسايش آبي و بادي دو عامل اصلي تخريب خاك مي باشند. اما اين دو فرآيند به تنهايي و بدون دخالت هاي انساني موجب فرسايش طبيعي شده و خطرات زيادي را براي خاك ندارند. خاك نه تنها امنيت غذايي را فراهم مي كند و حافظ منابع آب است، بلكه بر آب و هواي جهاني نيز تأثير مي گذارد. خاك آلاينده هاي آب را كاهش داده و همچنين ذخيره گاه كربن است. نياز به خاك از نظر اقتصادي در كشورهاي درحال توسعه جهان بيشتر است چرا كه در اين مناطق كشاورزان محروم منابع كافي براي انجام شيوه هاي كنترل فرسايش ندارند و در نتيجه خطرات فرسايش خاك هم چنان روبه افزايش است .به منظور بررسي تاثير كودهاي شيميايي اوره و سولفات پتاسيم به خاك هاي منطقه حيدره همدان  سه ايستگاه نمونه برداري انتخاب شده، و سپس آزمايش‌هاي پايه خاك از جمله دانه‌بندي نمونه‌هاي خاك،  تعيين Gs،  حدود آتربرگ، آزمايش پين هول، تعيين درصد كربنات كلسيم، تعيين ماده آلي، تعيين كلر، تعيين مقدار سولفات و pH  بر روي نمونه‌هاي خاك پايه انجام شد. در اين راستا به نمونه‌هاي خاك ايستگاه‌هاي مورد مطالعه مقادير درصدهاي 1%، 3%، 5%، 7% و 9% كود شيميايي اوره و كود شيميايي سولفات پتاسيم به طور مجزا اضافه گرديد. سپس، آزمايش هاي پين هول و نيز فرسايش با استفاده از دستگاه ‌شبيه‌ساز باران با درصدهاي مختلف از كود شيميايي هاي ذكر شده بر روي نمونه‌هاي خاك هر سه ايستگاه در شيب‌هاي 10، 20، 30 و 40 درجه انجام گرديد. نتايج آزمايش فرسايش نشان مي‌دهد كه با افزايش مقاديركودهاي شيميايي مقدار خاك فرسايش يافته در همه ايستگاه‌هاي نمونه برداري كاهش چشمگير داشته است. علت كاهش ميزان فرسايش را مي توان به افزايش نفوذپذيري خاك و كاهش ميزان رواناب، با افزايش مقادير كودهاي شيميايي مصرفي و نيز عدم ثاثير كودهاي مورد استفاده بر ميزان واگرايي خاك، مرتبط دانست.