شبيه ‌سازي عملكرد مدل هاي صيد مجاز قابل برداشت (TAC) در مديريت صيد ميگوي موزي Penaeus merguiensis در شرايط كمبود داده (مطالعه موردي: استان هرمزگان)

مقدمه: گاهاً به دليل محدوديت‌هايي مانند عدم امكان استفاده مداوم از گشت‌هاي تحقيقاتي و انواع هزينه ها، در مديريت صيد بسياري از ذخاير دريايي با كمبود اطلاعات مواجه هستيم كه ‌به منظور مديريت اين ذخاير از مدل‌سازي ضعف داده (Poor-Data) استفاده مي‌شود. پژوهش حاضر با هدف شبيه سازي ذخيره ميگوي موزي در استان هرمزگان تحت مدل هاي صيد مجاز قابل برداشت (TAC) صورت پذيرفت. اطلاعات و داده‌هاي مورد استفاده در مدل ها از طريق حضور بر روي لنج هاي صيد ميگو در سال 1397 (طي فصل صيد ميگو در استان هرمزگان) در 30 فقره ترال كشي جمع آوري شد و بخشي نيز از تحقيقات پيشين استخراج شد. نتايج مدل سازي 50 سال آينده با 5000 تكرار نشان داد كه مدل شاخص سطح هدف تلاش صيادي به سطح فعلي (ITe) بيش ترين احتمال (76/9%) قرارگيري محصول در محدوده MSY وجود دارد. هم چنين در شبيه سازي روند شاخص بيومس (B/BMSY) نيز مشخص شد كه مدل هاي ITe و  تلاش صيادي با طول بهينه صيد (EtargetLopt) به ترتيب با 76/7% و 13/3% بيش ترين و كم ترين درصد احتمال سقوط ميزان بيومس به زير بيومس MSY را دارند. علاوه براين، دامنه تغييرات عدم قطعيت در مدل ارزيابي ذخيره با اختلاف تأخير زماني (DDe) بيش ترين مقدار را در مقايسه با ساير مدل ها داشت و در اين مدل  نرخ مرگ و مير (F/FMSY) به شدت كاهش يافت. نتايج تحقيق حاضر مي تواند اطلاعات بسيار ارزشمندي را درباره وضعيت ذخيره ميگوي موزي در استان هرمزگان در طول سال هاي آينده در اختيار تصميم سازان، مديران اجرايي و محققين قرار دهد.