سازگاري با تغيير اقليم، ديدگاه‌هاي جامعه شناختي و عدالت اجتماعي

تغيير اقليم بزرگترين چالش اكولوژيكي و اجتماعي قرن حاضر است كه ارزش بررسي جامعه شناختي را دارد. هدف از اين مقاله، ارائه ديدگاه كلي و نكات برجسته در رابطه رويكردهاي جامعه شناختي در ارتباط با سازگاري با تغيير اقليم است. در اين پژوهش با مروري بر تحقيقات جامعه‌شناختي، راهبردهاي اجتماعي مبتني بر سازگاري بررسي و نتايج در قالب رويكردهاي جامعه‌شناختي در سه مقياس: كلان، متوسط و خرد طبقه بندي شد. نتايج نشان دادكه اقدامات سازگاري ساختاري، نهادي و اجتماعي، سه گزينه خطير براي كاهش آسيب پذيري و افزايش ظرفيت سازگاري به شمار مي روند. كاهش آسيب پذيري هاي حال و آينده از منظر اجتماعي، معمولاً تحت عنوان سه عنصر: در معرض بودن، ميزان حساسيت و ظرفيت سازگاري، قرار دارند. بعلاوه، راه‌حل دولت‌ها براي اصلاح بي‌عدالتي‌هاي اقليمي در خصوص بهبود شرايط لازم براي توسعه انساني، از منظر عدالت اجتماعي و توسعه همچنان نامشخص است و هنوز سؤالات زيادي وجود دارد كه نياز به مطالعه بيش تري دارد.