نقش واسطه‌اي ذهن‌آگاهي در پيش‌بيني هوش معنوي براساس ويژگي‌هاي شخصيتي دانشجويان دانشگاه فرهنگيان

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه‌اي ذهن‌آگاهي در رابطه بين ويژگي‌هاي شخصيتي با هوش معنوي در بين دانشجو معلمان پسر دانشگاه فرهنگيان انجام گرفت.روش: روش پژوهش توصيفي- همبستگي و به لحاظ هدف كاربردي بود. جامعه آماري شامل كليه دانشجو-معلمان پسر پرديس چمران دانشگاه فرهنگيان در سال تحصيلي 1403-1402 در شهر تهران بودند. حجم نمونه 314 دانشجو-معلم بود كه به روش نمونه‌گيري تصادفي از بين گروه‌هاي آموزشي مختلف انتخاب شدند و به پرسشنامه‌هاي پنج عاملي شخصيت (كوستا ومك‌كري، 1989)، ذهن‌آگاهي (رايان و براون، 2003) و هوش معنوي (كينگ، 2008) پاسخ دادند. در نهايت تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار ليزرل و روش مدل‌يابي معادلات ساختاري صورت گرفت. يافته‌ها: براساس يافته‌ها، وظيفه‌شناسي (0.26) و برون‌گرايي (0.38) با هوش معنوي رابطه مثبت (0.01 p ) و روان‌رنجوري (0.14-) با هوش معنوي رابطه منفي و معنادار (0.01 p ) دارد. همچنين رابطه ذهن‌آگاهي با هوش معنوي (0.04) مثبت و معنادار (0.01 p ) است و ذهن‌آگاهي بصورت معناداري رابطه وظيفه‌شناسي، برون‌گرايي، روان‌رنجوري و توافق‌پذيري با هوش معنوي را ميانجي‌گري مي‌كند (0.01 p ). نتيجه‌گيري: ويژگي‌هاي شخصيتي هم به‌طور مستقيم و هم به‌طور غيرمستقيم از طريق ذهن‌آگاهي بر هوش معنوي تاثير دارد. بر اين اساس، با تغيير يا تقويت آگاهي عاري از قضاوت افراد نسبت به وقايع براساس ويژگي‌هاي شخصيتي مي‌توان ميزان هوش معنوي را در افراد افزايش داد.