ارتباط رضايت شغلي و شادكامي در پرستاران شاغل در بيمارستان هاي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي تهران

زمينه و هدف: نيروي انساني در نظام سلامت به عنوان مهم ترين عامل توسعه، نقش مهمي در سلامت جامعه دارد. كيفيت خدمات، مستلزم حفظ و ارتقاي رضايت شغلي ارايه دهندگان خدمات است. يكي از عوامل تأثيرگذار در رضايت شغلي، شادي فرد است. لذا، اين مطالعه با هدف تعيين همبستگي بين رضايت شغلي و شادكامي در پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي تهران انجام گرفته است. روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع توصيفي- همبستگي است كه در مورد 362 پرستار شاغل در بيمارستان‌هاي دانشگاه علوم پزشكي تهران در سال 1400 انجام گرفته است. نمونه گيري به روش سهميه اي انجام يافت. ابزارهاي گردآوري داده شامل پرسشنامه هاي مشخصات فردي و حرفه‌اي، رضايت شغلي و شادكامي بود. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي كندال تاو بي و همبستگي پيرسون در نرم افزار SPSS نسخه 26 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين نمره رضايت شغلي پرستاران 40/217 و شادكامي آن‌ها 27/69 بوده كه هر دو در سطح متوسط است. نتايج پژوهش رابطه مثبت و معناداري بين رضايت شغلي و شادكامي نشان داد (614/0r= و 05/0 p). به اين معني كه پرستاران شادتر، رضايت شغلي بيش‌تري نسبت به سايرين دارند و افرادي كه رضايت شغلي كم‌تري دارند، شادي آن‌ها نيز كم‌تر است. نتيجه‌گيري: رضايت شغلي و شادكامي پرستاران مطالعه حاضر در حد مطلوبي نيست و بين شادكامي پرستاران و رضايت شغلي آن‌ها همبستگي مثبتي وجود دارد. بنابراين، مسؤولان و مديران نظام سلامت با اتخاذ تدابيري در راستاي ارتقاي رضايت شغلي پرستاران مي‌توانند زمينه لازم را جهت شادكامي هرچه بيش‌تر آنان فراهم نمايند.